علائم فیزیکی زیادی وجود دارد که می تواند ناشی از اضطراب باشد. اینها می تواند شامل عرق کردن دست ها، لرزش پاها و ضربان قلب سریع باشد. سطح اضطراب متوسط بخشی از غریزه بقای انسان است. هنگامی که فردی در معرض تهدیدی قرار می گیرد، بدن او واکنشی را برای کمک به تمرکز و تشویق او به عمل تحریک می کند. با این حال، برخی از افراد در طول زندگی روزمره خود با اضطراب مداوم یا شدید دست و پنجه نرم می کنند که هیچ تهدیدی وجود ندارد. آنها ممکن است احساس عصبی بودن کنند، نگران رویدادهای روزمره باشند و علائم فیزیکی اضطراب را تجربه کنند که زندگی را به چالش می کشد.
این مقاله به بررسی اضطراب و تأثیر آن بر بدن می پردازد. این به علائم فیزیکی اضطراب و چرایی وقوع آنها می پردازد. همچنین برخی از درمان های بالقوه و زمان دریافت مشاوره از یک متخصص را مورد بحث قرار می دهد.
اضطراب چیست؟
اضطراب پاسخ بدن به یک موقعیت استرس زا، مانند حضور در یک رویداد مهم یا صحبت در جمع است. طبیعی است که در این شرایط احساس عصبی بودن، تنش یا دلهره داشته باشید.
با این حال، برخی از افراد این احساسات را در موقعیت هایی تجربه می کنند که به طور معمول استرس زا نیستند. آنها ممکن است احساس اضطراب شدید و طاقت فرسا داشته باشند که ممکن است باعث وحشت، تپش قلب و ترس های غیر منطقی شود. این افراد ممکن است اختلال اضطرابی داشته باشند.
اختلالات اضطرابی شایع هستند. آنها در بین زنان بیشتر از مردان دیده می شوند.
انواع اضطراب
اضطراب یک مؤلفه مشترک است که چندین اختلال اضطرابی مختلف را شامل می شود، از جمله:
- اختلال وسواس اجباری (OCD): OCD با افکار غیرمنطقی تکراری مشخص می شود که باعث می شود فرد به طور مکرر رفتارهای خاصی را به روشی خاص انجام دهد.
- اختلال هراس: ممکن است فردی حملات پانیک تصادفی و مکرر را تجربه کند که شامل یک دوره ناگهانی اضطراب و ترس شدید است.
- اختلال استرس پس از سانحه (PTSD): افرادی که یک رویداد آسیب زا را تجربه کرده اند ممکن است دچار PTSD شوند. PTSD به صورت فلاش بک، کابوس، افکار غیرقابل کنترل و اضطراب شدید ظاهر می شود.
- اختلال اضطراب بیماری: که قبلا به عنوان هیپوکندری شناخته می شد، ممکن است فردی به اختلال اضطراب بیماری مبتلا شود که بیش از حد نگران سلامتی خود باشد و تصور کند که بیماری های جسمی دارد.
- فوبیا: افراد مبتلا به فوبیا به دلیل موقعیت، فعالیت، شیء یا رویدادی خاص، سطح بالایی از ترس را تجربه می کنند.
- اختلال اضطراب اجتماعی: این اختلال افراد را در موقعیت های اجتماعی و قبل از آن و در تعامل با دیگران تحت تأثیر قرار می دهد. می تواند باعث ترس شدید شود.
- اختلال اضطراب جدایی: اگر کسی از دور بودن از یک فرد یا مکان خاص می ترسد، ممکن است به اختلال اضطراب جدایی مبتلا باشد. این در میان کودکان خردسال شایع است اما بزرگسالان را نیز تحت تأثیر قرار می دهد.
اضطراب چگونه بر بدن تأثیر می گذارد؟
اگرچه اختلالات اضطرابی زیر چتر شرایط سلامت روان قرار می گیرند اما می توانند واکنش های فیزیکی نیز ایجاد کنند.
علاوه بر پریشانی، ترس و نگرانی، ممکن است فرد دارای علائم فیزیکی اضطراب باشد، از جمله:
- خشکی دهان
- سبکی سر یا احساس ضعف
- گرگرفتگی یا لرز
- بی قراری
- تنگی نفس
- تعریق
- سوزن سوزن شدن یا بی حسی
- افزایش ضربان قلب
- تشنج
- حالت تهوع
- علائم گوارشی مانند یبوست، اسهال یا سوء هاضمه
- تغییرات در اشتها
حملات پانیک ممکن است به طور ناگهانی رخ دهد. اگر فردی دچار حمله پانیک شود، ممکن است احساس کند در خطر شدید قرار دارد یا کنترل خود را از دست می دهد.
افراد ممکن است در طول حمله پانیک واکنش های فیزیکی قوی داشته باشند و حتی ممکن است احساس کنند که دچار حمله قلبی شده اند.
برخی از علائم حمله پانیک ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- درد قفسه سینه
- لرز
- مشکل در تنفس
- مشکلات بلع یا احساس خفگی
- تعرق مفرط
- ضربان قلب تند
- احساس ضعف و حالت تهوع
- احساس اینکه مرگ نزدیک است.
- گرگرفتگی
- هایپرونتیلاسیون
- بی حسی یا گزگز در انگشتان دست، بازوها یا پاها
- تشنج
- دل درد
- احساس سرما در دست و پا
- احساس جدا شدن از بدن
- سرگیجه یا سبکی سر
- تاری دید
چرا بدن به اضطراب پاسخ می دهد
رویدادهای استرس زا در زندگی می توانند باعث حملات پانیک شوند. با این حال، حملات پانیک همیشه دلیل واضحی ندارند.
علائم فیزیکی حملات پانیک به دلیل واکنش جنگ یا گریز بدن است که باعث ترس و اضطراب می شود.
در طی واکنش جنگ یا گریز، یک فرد به خطر واقعی و غیر واقعی به همان شیوه و با همان واکنش های فیزیولوژیکی پاسخ می دهد. به عنوان مثال، ضربان قلب و تنفس آنها افزایش می یابد، آدرنالین آنها افزایش می یابد و حواس آنها بیش از حد هوشیار می شود.
بدن یک فرد به این ترتیب پاسخ می دهد زیرا در حال آماده شدن برای مبارزه با تهدید یا فرار از آن است.
افزایش جریان خون ماهیچه ها را برای فرار از خطر آماده می کند و به مغز اجازه می دهد تمرکز کند و سریع تصمیم بگیرد. تنفس سریع اکسیژن بیشتری را برای بدن آماده برای فرار فراهم می کند.
با این حال، این موارد ممکن است باعث شود که فرد احساس کند نمی تواند هوای کافی دریافت کند که ممکن است منجر به احساس وحشت بیشتر شود.
اثرات بلند مدت
اختلالات اضطرابی می تواند باعث شود افراد از موقعیت هایی که می دانند احساسات منفی را تحریک می کنند اجتناب کنند. آنها ممکن است احساس شرم کنند که نمی توانند مانند دیگران زندگی کنند. به نوبه خود، این ممکن است منجر به افزایش انزوای اجتماعی و کناره گیری بیشتر شود.
وقتی این اتفاق می افتد، ممکن است فرد با ترس از ترس وارد چرخه زندگی شود، به این معنی که ترس از حمله پانیک باعث می شود که حملات پانیک بیشتری داشته باشد.
اگر فردی دارای اضطراب مزمن باشد، همیشه در حالت آماده باش است. این ممکن است بر سلامت قلبی عروقی، گوارشی، ایمنی و تنفسی آنها تأثیر منفی بگذارد.
آیا این نوعی اضطراب است؟
اگر فردی هراس و اضطراب را تجربه می کند، باید با یک متخصص صحبت کند. آنها می توانند احتمال سایر شرایط و علل فیزیکی را رد کنند، مانند:
- افتادگی دریچه میترال
- پرکاری تیروئید یا پرکاری غده تیروئید
- هیپوگلیسمی یا سطوح پایین قند خون
- استفاده از محرک ها مانند آمفتامین ها، کوکائین یا کافئین
- ترک دارو
مدیریت علائم فیزیکی
متخصصان می توانند با پیشنهاد ترکیبی از داروها و روان درمانی به افراد کمک کنند تا با علائم فیزیکی اضطراب کنار بیایند.
برخی از تحقیقات اشاره می کند که ترکیب این روش ها می تواند موثر باشد.
داروها
داروها اضطراب را درمان نمی کنند اما به افراد کمک می کنند تا علائم خود را به طور موثرتری مدیریت کنند و از تأثیرگذاری آنها بر روتین روزانه خود جلوگیری کنند.
نوع دارویی که یک متخصص توصیه می کند ممکن است بسته به علائم فرد و شدت اضطراب آنها متفاوت باشد.
یک گروه از داروهایی که متخصصان ممکن است برای درمان اختلالات اضطرابی مانند اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال هراس تجویز کنند، بنزودیازپین ها هستند. نمونه هایی از بنزودیازپین ها عبارتند از آلپرازولام (زاناکس) و دیازپام (والیوم).
بنزودیازپین ها به عنوان یک آرام بخش عمل می کنند و عملکرد بدن فرد را کند می کنند. آنها یک درمان کوتاه مدت اضطراب هستند زیرا پتانسیل ایجاد عادت را دارند.
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) داروهای ضد افسردگی هستند که ممکن است به درمان اضطراب نیز کمک کنند. SSRI ها با تأثیر بر جذب منظم سروتونین، غلظت ناقل عصبی سروتونین را افزایش می دهند.
برخی از SSRI هایی که متخصصان برای اضطراب تجویز می کنند عبارتند از:
- سیتالوپرام (سلکسا)
- اسیتالوپرام (لکساپرو)
- فلوکستین (پروزاک)
- سرترالین (زُلُفت)
مسدودکننده های بتا مانند پروپرانولول (ایندرال) نوع دیگری از داروها هستند که ممکن است به درمان اضطراب کمک کنند، اگرچه متخصصان معمولاً از آنها برای درمان بیماری های قلبی استفاده می کنند.
بتا بلوکرها بر روی سیستم پاراسمپاتیک برای کاهش ضربان قلب اثر می گذارند. این ممکن است در موقعیت های استرس زا، مانند هنگام سخنرانی یا شرکت در مصاحبه، با تسکین علائم فیزیکی اضطراب کمک کننده باشد.
روان درمانی
روان درمانی روشی موثر برای درمان بسیاری از اختلالات اضطرابی است. گزینه ها شامل درمان شناختی رفتاری (CBT) و مواجهه درمانی است.
CBT می تواند به افراد کمک کند تا به طور واقع بینانه بر ترس های خود تمرکز کنند و بر هراس خود غلبه کنند.
مواجهه درمانی به افراد این امکان را می دهد که هراس و اضطراب را در یک محیط امن و کنترل شده تجربه کنند تا بتوانند با آن کنار بیایند.
تشخیص اختلال اضطرابی
پس از اینکه یک متخصص هرگونه علت پزشکی را برای علائم رد کرد، ممکن است فرد را به روانپزشک، روان درمانگر یا متخصص دیگری ارجاع دهد.
آنها ممکن است بتوانند یک برنامه تشخیص و درمان دقیق ارائه دهند که ممکن است شامل دارو باشد یا نباشد.
معاینه اولیه موارد زیر را بررسی خواهد کرد:
- سابقه پزشکی فرد
- علائمی که تجربه می کنند.
- هر دارویی که مصرف می کنند.
- هر مشکل دیگری که به سلامت روان آنها مربوط می شود.
متخصص مراقبت های روانی نیز معاینه فیزیکی معمولی را انجام خواهد داد.
چشم انداز
چشم انداز افراد مبتلا به تشخیص مرتبط با اضطراب اغلب مثبت است.
درمان ممکن است شامل طیف وسیعی از رویکردهای مختلف، مانند راهبردهای خود مدیریتی، داروها و روان درمانی باشد. در طول درمان و بعد از آن، افراد باید سعی کنند سطح استرس خود را به حداقل برسانند.
این رویکردها می توانند به افراد کمک کنند تا علائم اضطراب خود را به طور مؤثرتری مدیریت کنند و کیفیت کلی زندگی خود را بهبود بخشند.
با این حال، میزان موفقیت ممکن است بسته به شرایطی که فرد دارد و شدت اضطراب او متفاوت باشد.
خلاصه
اختلالات اضطرابی شایع هستند. آنها معمولاً باعث ایجاد احساس ناراحتی و عصبی می شوند. آنها همچنین می توانند ترکیبی از علائم جسمی و روحی را ایجاد کنند.
مدیریت علائم فیزیکی اضطراب ممکن است به داروها (مانند بنزودیازپین ها و مسدودکننده های بتا)، نوعی روان درمانی (مانند CBT یا مواجهه درمانی) یا ترکیبی از هر دو روش نیاز داشته باشد.
منبع:
medicalnewstoday
اضافه کردن دیدگاه
اضافه کردن دیدگاه