محققان در یک آزمایش بر روی موش دریافتند که تغذیه با محدود زمانی ممکن است به مدیریت علائم بیماری آلزایمر کمک کند. روزه داری متناوب یا تغذیه با محدودیت زمانی، شامل محدود کردن انرژی دریافتی به دوره های زمانی ثابت و روزه گرفتن خارج از این زمان ها است. این عمل با چندین فواید سلامتی مانند بهبود خواب، کنترل وزن، تنظیم گلوکز خون، عملکرد قلب و سلامت روده همراه است.
مطالعات روی موش ها نشان داده است که تغذیه با محدودیت زمانی ممکن است اثرات ضد پیری و ضد سرطانی نیز داشته باشد اما در مورد مدیریت علائم آلزایمر چطور؟
یک مطالعه جدید نشان داده است که در آزمایش بر روی موش مبتلا به بیماری آلزایمر، تغذیه با محدودیت زمانی حافظه را بهبود می بخشد و آسیب شناسی آلزایمر را در مغز کاهش می دهد.
یک مطالعه اخیر بر روی موش نشان می دهد که روزه داری متناوب یا غذا خوردن با محدودیت زمانی ممکن است برای کسانی که علائم بیماری آلزایمر را تجربه می کنند مفید باشد.
بیماری آلزایمر – یک وضعیت عصبی پیشرونده و در نهایت کشنده – شایع ترین شکل زوال عقل است.
درمان های کنونی می تواند به کاهش علائمی مانند از دست دادن حافظه، مشکلات خواب و مشکلات رفتاری کمک کند.
داروهای آنتی بادی مونوکلونال جدیدتر – donanemab ،aducanumab و lecanemab که پلاک های آمیلوئید را پاک می کنند، در آزمایش ها عملکرد خوبی دارند. با این حال، اینها هنوز به طور گسترده در دسترس نیستند زیرا تحقیقات در حال انجام است.
روش دیگر برای کاهش علائم بیماری آلزایمر به اصلاح شیوه زندگی متکی است.
یک مطالعه آزمایشگاهی نشان داده است که تغذیه با زمان محدود اختلالات شبانه روزی بیماری آلزایمر را تصحیح می کند، حافظه را بهبود می بخشد و تجمع آمیلوئید – یک پروتئین مرتبط با پیشرفت زوال عقل – در مغز را کاهش می دهد.
اگر بتوان این اثرات را در موش ها در افراد هم تکرار کرد، می تواند راهی ساده برای کمک به مدیریت علائم بیماری آلزایمر باشد.
این مطالعه از دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو در Cell Metabolism منتشر شده است.
دکتر پرسی گریفین، مدیر مشارکت علمی انجمن آلزایمر که در این تحقیق شرکت نداشت، اظهار داشت:
نویسندگان خاطرنشان کردند که یکی از محدودیت های مطالعه مدل مورد استفاده بود. مدل موش فقط رسوب آمیلوئید را نشان می داد که یکی از علائم آلزایمر است. این مدل علائم مشخص دیگری از جمله تشکیل تاو (که یکی دیگر از نشانگرهای زوال عقل است) یا از دست دادن سلول های مغزی را نشان نداد. در حالی که این نتیجه جالبی است اما ما برای تأیید به تحقیقات بیشتری در مدل های دیگر نیاز داریم.»
تغذیه با محدودیت زمانی چیست؟
تغذیه با محدودیت زمانی یا روزه داری متناوب شامل پرهیز کامل یا جزئی از غذا خوردن است. این روش ها شامل خوردن در یک بازه زمانی معین در هر روز (تغذیه با محدودیت زمانی) یا ناشتا بودن برای یک یا چند روز در هفته است در حالی که در روزهای دیگر به طور معمول غذا می خورید.
اگرچه تحقیقات بر روی انسان محدود است اما روزه داری متناوب با چندین فواید سلامتی همراه بوده است و مطالعات بسیاری در حال حاضر در حال انجام است.
فواید ممکن است شامل کاهش وزن، کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2، بهبود سلامت قلب، کاهش خطر ابتلا به برخی سرطان ها و بهبود سلامت مغز باشد.
مطالعات قبلی بر روی موش، تغذیه با زمان محدود را با اصلاح ژن، طول عمر و کاهش خطر سرطان مرتبط دانسته است. این جدیدترین مطالعه نشان داد که در موش ها، تغذیه با محدودیت زمان، اختلالات شبانه روزی بیماری آلزایمر را اصلاح می کند.
اختلالات شبانه روزی و آلزایمر
اختلالات شبانه روزی – تغییر ریتم خواب و مشکل در به خواب رفتن یا ماندن در خواب – یکی از ویژگی های رایج بیماری آلزایمر است که اغلب در اوایل دوره بیماری شروع می شود.
تحقیقات نشان می دهد که یک رابطه دو طرفه بین اختلالات شبانه روزی و آسیب شناسی بیماری آلزایمر وجود دارد، همانطور که دکتر گریفین توضیح داد:
یک رابطه دو طرفه ثابت بین اختلال عملکرد ریتم شبانه روزی و تخریب عصبی وجود دارد. تغییرات در ریتم شبانه روزی منجر به تجمع پروتئین و سایر تغییرات مرتبط با تخریب عصبی می شود. علاوه بر این، تغییرات نورودژنراتیو منجر به تغییر در ریتم شبانه روزی و اختلال در عملکرد می شود.
او افزود: «تغییرات در آلزایمر و اختلال ریتم شبانه روزی بر یکدیگر تأثیر منفی می گذارد و تحقیقات بیشتری برای اثبات علیت لازم است».
الگوهای فعالیت تغییر یافته در مدل های آلزایمر
در مطالعه ای جدید، محققان از موش های تراریخته استفاده کردند که برای ایجاد پاتولوژی بیماری آلزایمر و موش های نوع وحشی طراحی شده بودند.
آن ها موش ها را به طور تصادفی به دو گروه تقسیم کردند که هر دو گروه هم شامل موش های تراریخته و هم از نوع وحشی بودند. تمام موش ها به 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی عادت کردند.
موش های تراریخته بیماری آلزایمر اختلال خواب و ریتم های فعالیت را تغییر دادند و در مرحله تاریکی نسبت به موش های نوع وحشی بسیار فعال تر بودند.
یک گروه به طور مداوم به غذا دسترسی داشتند و گروه دیگر تنها به مدت 6 ساعت در طول فاز نوری 12 ساعته هر روز غذا در دسترس داشتند. علیرغم تفاوت در دسترس بودن غذا، هر دو گروه حجمی شبیه به هم مصرف کردند و تفاوت معنا داری در وزن بدن وجود نداشت.
محققان علاوه بر گرفتن نمونه خون از موش ها برای تجزیه و تحلیل، عملکرد شناختی آنها را با استفاده از دو روش آزمایش کردند: آزمایش تشخیص شیء جدید (NOR) و ماز بازوی شعاعی هشت بازویی (RAM).
در پایان دوره آزمایشی، آنها موش ها را معدوم کردند و مغز آنها را برای ارزیابی تغییرات در ظاهر ژن و میزان رسوب آمیلوئید تجزیه و تحلیل کردند.
اثرات مفید تغذیه با زمان محدود
تغذیه با محدودیت زمانی باعث کاهش سطح گلوکز (قند) خون در تمام موش ها شد و ظاهر ژن را در موش های مبتلا به آلزایمر تغییر داد و ژن های مرتبط با التهاب عصبی را کاهش داد و ژن های کنترل شده با ساعت را تنظیم کرد.
پس از 3 ماه، محققان تأثیر تغذیه با محدودیت زمانی را بر رفتار موش های مبتلا به آلزایمر ارزیابی کردند. آنها اثرات متفاوتی را در نر و ماده مشاهده کردند و تنها در ماده شاهد افزایش کل خواب شدند. هر دو جنسیت بهبود شروع خواب و کاهش بیش فعالی را نشان دادند.
موش های مبتلا به آلزایمر که به مدت محدود تغذیه می کردند، پلاک های آمیلوئیدی را در مقایسه با موش هایی که تغذیه نامحدود داشتند، کاهش قابل توجهی نشان دادند. محققان عنوان می کنند که تغذیه با محدودیت زمانی ممکن است میزان رسوب آمیلوئید را کاهش داده و میزان پاکسازی آمیلوئید را افزایش دهد.
موش هایی که با محدودیت زمان تغذیه می کردند نیز حافظه و عملکرد شناختی بهبود یافته را نشان دادند. قبل از تغذیه محدود، موش های مبتلا به آلزایمر در تست‌های NOR و RAM بدتر از موش های نوع وحشی عمل کردند.
پس از تغذیه محدود، آن ها در هر دو آزمایش بهبود یافتند، در حالی که موش های دارای بیماری آلزایمر که غذای نامحدود مصرف می کردند همچنان کمبود داشتند.
برای موش های مبتلا به بیماری آلزایمر که تغذیه با محدودیت زمانی داشتند، عملکرد شناختی تقریباً به سطح موش های نوع وحشی بهبود یافت.
چرا روزه داری متناوب ممکن است باعث بهبودی شود؟
سبنم آنلویسلر، مهندس ژنتیک در موسسه احیا کننده لندن که در این مطالعه شرکت نداشت، مکانیسم های بالقوه پشت این تغییرات را توضیح داد.
فرآیندهای متعددی ممکن است به اثرات مفید روزه متناوب بر بیماری آلزایمر کمک کند. اتوفاژی، یک فرآیند سلولی که اجزای آسیب دیده را از بین می برد و با محافظت عصبی مرتبط است، ممکن است یکی از مکانیسم های مهم باشد.
او اضافه کرد: «روزه داری متناوب ممکن است عملکرد اتوفاژیک را بهبود بخشد که می تواند به حذف توده های پروتئینی مضر مانند آمیلوئید بتا که نشانه بیماری آلزایمر است، کمک کند.»
او خاطرنشان کرد: «علاوه بر این، با تشویق به آزادسازی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF)، روزه داری متناوب ممکن است عملکرد مغز را بهبود بخشد، استرس اکسیداتیو را کاهش دهد و سلامت متابولیک را افزایش دهد.
یک راه ساده برای کمک به افراد مبتلا به آلزایمر
آنلویسر همچنین در مورد پتانسیل ترجمه این یافته ها از موش به انسان اظهار نظر کرد. او به ما گفت:
اگرچه این مطالعه بر روی موش ها انجام شد و ترجمه یافته های مطالعات حیوانی به مطالعات انسانی می تواند دشوار باشد اما مبنای خوبی برای تفکر در مورد چگونگی تأثیر روزه متناوب بر بیماری آلزایمر در انسان ها فراهم می کند. با توجه به مزایای احتمالی روزه متناوب بر سلامت متابولیک و محافظت عصبی، منطقی است حدس بزنیم که اثرات مشابهی در انسان مشاهده شود.
محققانی که این مطالعه را انجام دادند بر این باورند که تغذیه با محدودیت زمانی می تواند راهی آسان برای کمک به کاهش مشکلات شبانه روزی در افراد مبتلا به آلزایمر باشد که یکی از دلایل اصلی نیاز آنها به مراقبت های خانگی است.
دکتر پائولا دسپلاتس، نویسنده ارشد این مطالعه، استاد گروه علوم اعصاب در دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، گفت: «تغذیه با محدودیت زمانی یک استراتژی است که افراد می توانند به راحتی و بلافاصله آن را در زندگی خود ادغام کنند. اگر بتوانیم نتایج خود را در انسان بازتولید کنیم، این رویکرد می تواند راهی ساده برای بهبود چشمگیر زندگی افراد مبتلا به آلزایمر و کسانی باشد که از آنها مراقبت می کنند.»
با این حال، دکتر گریفین خواستار احتیاط شد: “قبل از اینکه این رویکرد به طور گسترده به عنوان یک استراتژی برای کاهش خطر تخریب عصبی توصیه شود، به کار بیشتری نیاز است – چه در مدل ها و چه در افراد”.
منبع:
medicalnewstoday
اضافه کردن دیدگاه
اضافه کردن دیدگاه