پروسوپاگنوزیا یا ادراک پریشی چهره ای چیست؟

کوری صورت یا پروسوپاگنوزیا یک اختلال مغزی است که با ناتوانی در تشخیص یا تمایز چهره مشخص می شود. افراد مبتلا به نابینایی صورت ممکن است برای مشاهده تفاوت در چهره افراد غریبه تلاش کنند. برخی دیگر حتی ممکن است به سختی چهره های آشنا را تشخیص دهند. این افراد ممکن است در تشخیص مکان ها و مسیریابی، اشیاء و اتومبیل ها هم دچار مشکل باشند. تخمین زده می شود که این اختلال حدود 2 درصد جمعیت عمومی را تحت تأثیر قرار می دهد.

علائم پروسوپاگنوزیا چیست؟

شایع ترین علامت نابینایی صورت، ناتوانی در تشخیص یا تمایز بین چهره است. این ممکن است ایجاد روابط را چه در محیط شخصی و چه در زمینه حرفه ای دشوارتر کند. ممکن است برای افراد مبتلا به نابینایی چهره بسیار دشوار باشد که فردی را شناسایی کنند که در محیط یا زمینه متفاوتی نسبت به شرایطی که به آن عادت کرده اند ظاهر می شود.

افراد مبتلا به پروسوپاگنوزیای خفیف ممکن است فقط برای تشخیص چهره افراد غریبه یا افرادی که به خوبی نمی شناسند تلاش کنند. افراد مبتلا به نابینایی صورت متوسط ​​تا شدید ممکن است در تشخیص چهره افرادی که مرتباً می بینند، از جمله اعضای خانواده و دوستان نزدیک، دچار مشکل شوند. در صورت های بسیار شدید، افراد مبتلا به نابینایی صورت ممکن است چهره خود را هم تشخیص ندهند. این ممکن است باعث اضطراب اجتماعی، انزوا یا افسردگی شود.

اگر پروسوپاگنوزیا دارید، هر چند وقت یکبار چند چهره را فراموش خواهید کرد. این یک مشکل مداوم و تکراری خواهد بود که از بین نمی رود.

اگر فرزند شما دچار نابینایی صورت باشد، ممکن است:

• منتظر بمانید تا وقتی آنها را از مدرسه یا رویدادی تحویل می گیرید، قبل از آمدن آنها دست تکان دهید.
• وقتی قرار است به سراغ شخص خاصی بروند، به غریبه هایی که فکر می کنند شما هستید یا کسی که می شناسند نزدیک شوید.
• افراد آشنا مانند همسایه ها، اقوام نزدیک یا دوستان خانوادگی را تشخیص ندهند، به خصوص زمانی که آنها را خارج از زمینه همیشگی می بینند.
• در مکان های عمومی گوشه گیر شوند.
• در دنبال کردن شخصیت ها در فیلم ها یا برنامه های تلویزیونی مشکل دارند.
• در دوست یابی مشکل دارند.
• در مدرسه گوشه گیر به نظر می رسند، اما در خانه اعتماد به نفس دارند.
• بسیاری از این علائم را می توان به چیزهای دیگری از جمله کمرویی نسبت داد. اگر نگران هستید با پزشک اطفال فرزندتان صحبت کنید.

چه چیزی باعث کوری صورت می شود؟

تصور می‌شود که پروسوپاگنوزیا ناشی از ناهنجاری‌ ها، اختلال یا آسیب هایی در مغز به نام شکنج دوکی شکل راست است. این ناحیه در مغز نقش مهمی در هماهنگی سیستم های عصبی که بر حافظه و ادراک صورت تأثیر می گذارند، ایفا می کند.

Prosopagnosia می تواند در اثر سکته مغزی، آسیب به مغز یا برخی بیماری های عصبی ایجاد شود.

در برخی موارد، افراد با نابینایی صورت به عنوان یک اختلال مادرزادی متولد می شوند. در این موارد، به نظر می رسد یک پیوند ژنتیکی وجود دارد، زیرا در خانواده رایج است.

2 نوع پروسوپاگنوزیا وجود دارد:

پروسوپاگنوزی رشدی – جایی که فرد بدون آسیب مغزی دچار پروسوپاگنوزی می شود.

پروسوپاگنوزی اکتسابی – جایی که فرد پس از آسیب مغزی، اغلب به دنبال سکته مغزی یا آسیب سر، دچار پروسوپاگنوزی می شود.

در گذشته تصور می شد که بیشتر موارد پروسوپاگنوزیا پس از آسیب مغزی (اکتسابی) رخ می دهد اما تحقیقات نشان داده است که افراد بسیار بیشتری نسبت به آنچه در ابتدا تصور می‌شد، بدون آسیب مغزی (رشدی) مبتلا به پروسوپاگنوزیا هستند.

پروسوپاگنوزی رشدی

چندین مطالعه نشان داده اند که از هر 50 نفر، 1 نفر ممکن است به پروسوپاگنوزی رشدی مبتلا باشد، که معادل حدود 1.5 میلیون نفر در بریتانیا است. اکثر افراد مبتلا به پروسوپاگنوزی رشدی به سادگی قادر به ایجاد توانایی تشخیص چهره نیستند. فردی که با این بیماری متولد شده است ممکن است متوجه نشود که مشکلی دارد. پروسوپاگنوزی رشدی ممکن است یک جزء ژنتیکی داشته باشد و در خانواده ها ایجاد شود. بسیاری از افراد مبتلا به این عارضه حداقل 1 خویشاوند درجه یک مانند والدین یا خواهر یا برادر را گزارش کرده اند که در تشخیص چهره نیز مشکل دارند.

پروسوپاگنوزی اکتسابی

پروسوپاگنوزی اکتسابی نادر است. هنگامی که فردی پس از آسیب مغزی دچار پروسوپاگنوزیا می شود، به سرعت متوجه می شود که توانایی تشخیص افرادی را که می شناسد از دست داده است اما اگر پس از آسیب مغزی در اوایل کودکی، قبل از اینکه کودک توانایی تشخیص چهره ها را به طور کامل توسعه دهد، پروسوپاگنوزیا رخ دهد، ممکن است بزرگ شود و متوجه نشود که قادر به تشخیص چهره ها به خوبی افراد دیگر نیست.

Prosopagnosia به مشکلات حافظه، از دست دادن بینایی یا اختلالات یادگیری مرتبط نیست اما گاهی اوقات با سایر اختلالات رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم، سندرم ترنر و سندرم ویلیامز همراه است.

صورت کوری همیشه یک علامت استاندارد اوتیسم نیست اما به نظر می‌ رسد که در افراد مبتلا به اوتیسم شایع‌ تر از جمعیت عمومی است. این نظریه وجود دارد که نابینایی صورت ممکن است بخشی از چیزی باشد که گاهی اوقات رشد اجتماعی افراد مبتلا به اوتیسم را مختل می کند.

توجه به این نکته مهم است که نابینایی صورت ناشی از اختلال در بینایی، اختلالات یادگیری یا از دست دادن حافظه نیست. این یک مشکل خاص در تشخیص چهره است در مقابل مشکل حافظه در به خاطر سپردن فرد.

چگونه پروسوپاگنوزیا تشخیص داده می شود؟

اگر در تشخیص چهره ها مشکل دارید، پزشک عمومی شما را به یک متخصص مغز و اعصاب معرفی می کند.

متخصص مغز و اعصاب ممکن است از شما بخواهد تا یک ارزیابی انجام دهید که توانایی شما در تشخیص ویژگی های صورت را ارزیابی می کند. ارزیابی ممکن است توانایی شما را در موارد زیر ارزیابی کند:

• چهره هایی را که هرگز ندیده اید یا چهره های خانواده خود را بشناسید.
• به تفاوت ها یا شباهت های ویژگی های صورت در مجموعه چهره هایی که به شما نشان داده شده است توجه کنید.
• نشانه های احساسی را از مجموعه ای از چهره ها تشخیص دهید.
• اطلاعاتی مانند سن یا جنسیت را از روی مجموعه ای از چهره ها ارزیابی کنید.

تست تشخیص چهره بنتون (BFRT) و حافظه تشخیص چهره وارینگتون (RMF) دو آزمایشی هستند که پزشکان ممکن است برای ارزیابی نابینایی احتمالی صورت از آنها استفاده کنند. با این حال، نمرات شما در این آزمایشات ممکن است در تشخیص کامل کوری صورت کاملاً قابل اعتماد نباشد. یک مطالعه نشان داد که نمرات نامنظم در واقع با نابینایی صورت سازگار نیست. نظر یک پزشک بسیار ارزشمندتر است.

همچنین آزمایش‌ های زیادی وجود دارد که ادعا می‌ کنند قادر به تشخیص آنلاین نابینایی صورت هستند. بسیاری از این موارد دقیق یا معتبر نیستند و اگر نگران هستید بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

کوری صورت چگونه درمان می شود؟

هیچ درمانی برای کوری صورت وجود ندارد. درمان بر کمک به افراد مبتلا به این بیماری متمرکز است تا مکانیسم‌ های مقابله‌ ای را برای شناسایی بهتر افراد پیدا کنند.

به عنوان مثال، می توانید یاد بگیرید که برای شناسایی یک شخص روی سایر سرنخ های بصری یا کلامی تمرکز کنید. این می تواند شامل توجه به موهای بلوند مجعد، قد کوتاه تر از حد متوسط ​​یا صدای آنها باشد. همچنین ممکن است متوجه رفتارهای خاصی مانند سرعت راه رفتن آنها شوید.

بسیاری از محققان بر روی درک علل خاص این بیماری کار می کنند و به دنبال درمان هستند.

مقابله با نابینایی صورت

نابینایی صورت می تواند بر توانایی فرد برای برقراری روابط شخصی و حرفه ای تأثیر بگذارد.

این می تواند منجر به اضطراب اجتماعی یا افسردگی شود. یادگیری نحوه شناسایی افراد به روشی که متکی به تشخیص مستقیم چهره آنها نیست می تواند کمک کننده باشد.

اگر به دلیل نابینایی صورت دچار اضطراب اجتماعی یا افسردگی شدید، با یک درمانگر مشورت کنید. آنها می توانند به شما در توسعه تکنیک های دیگر کمک کنند:

• بهتر با مردم ارتباط برقرار کنید.
• ایجاد روابط بین فردی قوی تر
• علائم اضطراب اجتماعی یا افسردگی خود را مدیریت کنید.

مؤسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی و دانشگاه بورنموث در حال تحقیق بر روی پروسوپاگنوزیا هستند. آنها همچنین منابع و اطلاعاتی را برای مبتلایان به این بیماری در دسترس دارند.

منبع:

healthline

nhs