لالی انتخابی یا موتیسم یک اختلال اضطرابی است که در آن فرد قادر به صحبت در موقعیت های اجتماعی خاص نیست، مانند صحبت با همکلاسی هایش در مدرسه یا بستگانی که اغلب آنها را نمی بیند.
معمولاً در دوران کودکی شروع می شود و در صورت عدم درمان، می تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد.
یک کودک یا بزرگسال مبتلا به لالی انتخابی از صحبت کردن در زمان های خاص امتناع نمی کند یا تصمیم نمی گیرد که صحبت کند، آنها به معنای واقعی کلمه قادر به صحبت کردن نیستند.
انتظار برای صحبت با افراد خاص باعث ایجاد یک واکنش انجماد با احساس اضطراب و وحشت می شود و صحبت کردن غیرممکن است.
با گذشت زمان، فرد ممکن است یاد بگیرد که موقعیت هایی را که این واکنش ناراحت کننده را تحریک می کند پیش بینی کند و تمام تلاش خود را برای اجتناب از آنها انجام دهد.
با این حال، افراد مبتلا به لالی انتخابی می توانند آزادانه با افراد خاصی مانند خانواده و دوستان نزدیک صحبت کنند، در حالی که هیچ کس دیگری در اطراف نیست تا واکنش انجماد را تحریک کند.
لالی انتخابی از هر 140 کودک خردسال یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری در دختران و کودکانی که اخیراً از کشور محل تولد خود مهاجرت کرده اند، شایع تر است.
نشانه های لالی انتخابی
لالی انتخابی می تواند در هر سنی شروع شود اما اغلب در اوایل کودکی، بین سنین 2 تا 4 سالگی شروع می شود. اغلب زمانی که کودک شروع به تعامل با افراد خارج از خانواده خود می کند، مانند زمانی که مهد کودک یا مدرسه را شروع می کند، متوجه می شود.
علامت هشدار اصلی تضاد قابل توجه در توانایی کودک برای درگیر شدن با افراد مختلف است که با سکون ناگهانی و حالت یخ زده صورت مشخص می شود زمانی که از او انتظار می رود با فردی که خارج از منطقه امن خود صحبت کند، مشخص می شود.
آنها ممکن است از تماس چشمی اجتناب کنند و اینگونه ظاهر شوند:
- عصبی، ناآرام یا از نظر اجتماعی ناجور
- بی ادب، بی علاقه یا عبوس
- چسبیده
- خجالتی و گوشه گیر
- سرسخت، عصبی یا با هماهنگی ضعیف
- ستیزه جو یا پرخاشگر، وقتی از مدرسه به خانه می آیند عصبانی می شوند، یا وقتی والدین از او سؤال می‌کنند عصبانی می شود.
کودکان با اعتماد به نفس تر مبتلا به لالی انتخابی می توانند از حرکات برای برقراری ارتباط استفاده کنند – برای مثال، ممکن است سرشان را برای «بله» تکان دهند یا سرشان را برای «نه» تکان دهند.
اما کودکانی که به شدت آسیب دیده اند تمایل دارند از هر نوع ارتباطی – گفتاری، نوشتاری یا اشاره ای – اجتناب کنند.
برخی از کودکان ممکن است با چند کلمه پاسخ دهند یا ممکن است با صدایی تغییر یافته مانند زمزمه صحبت کنند.
چه چیزی باعث لالی انتخابی می شود
کارشناسان لالی انتخابی را ترس (فوبیا) از صحبت با افراد خاص می دانند. علت همیشه مشخص نیست اما مشخص است که با اضطراب مرتبط است.
کودک معمولاً تمایل به اضطراب دارد و به سختی می تواند اتفاقات روزمره را در پیش بگیرد.
بسیاری از کودکان وقتی از والدین خود جدا می شوند، آنقدر مضطرب می شوند که نمی توانند صحبت کنند و این اضطراب را به بزرگسالانی منتقل می کنند که سعی می کنند آنها را آرام کنند.
اگر آنها اختلال گفتار و زبان یا مشکل شنوایی داشته باشند، این امر می تواند صحبت کردن را استرس زاتر کند.
برخی از کودکان در پردازش اطلاعات حسی مانند صدای بلند و تکان خوردن در جمعیت مشکل دارند – وضعیتی که به عنوان اختلال عملکرد یکپارچگی حسی شناخته می شود.
این می تواند باعث شود که آنها در یک محیط شلوغ “ساکت شوند” و نتوانند صحبت کنند. باز هم، اضطراب آنها می تواند به افراد دیگر در آن محیط منتقل شود.
هنگامی که لالی به عنوان نشانه ای از استرس پس از سانحه رخ می دهد، از الگوی بسیار متفاوتی پیروی می کند و کودک به طور ناگهانی در محیط هایی که قبلاً هیچ مشکلی نداشته صحبت نمی کند.
تصور نادرست دیگر این است که کودک مبتلا به لالی انتخابی کنترل کننده یا دستکاری کننده است یا اوتیسم دارد. هیچ رابطه ای بین لالی انتخابی و اوتیسم وجود ندارد، اگرچه ممکن است کودک هر دو را داشته باشد.
تشخیص لالی انتخابی
عدم درمان، لالی انتخابی می تواند منجر به انزوا، عزت نفس پایین و اختلال اضطراب اجتماعی شود. در صورت عدم مدیریت می تواند تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد.
تشخیص در کودکان
اگر مشکل کودک در سنین پایین تشخیص داده شود و به طور مناسب مدیریت شود، می تواند با موفقیت بر لالی انتخابی غلبه کند.
برای لالی انتخابی مهم است که خانواده ها و مدارس زودتر تشخیص دهند تا بتوانند برای کاهش اضطراب کودک با یکدیگر همکاری کنند. کارکنان در محیط های سال های اولیه و مدارس ممکن است آموزش ببینند تا بتوانند پشتیبانی مناسب را ارائه دهند.
اگر مشکوک هستید که فرزندتان به لالی انتخابی مبتلا است و کمک در دسترس نیست یا نگرانی های دیگری وجود دارد – به عنوان مثال، کودک در درک دستورالعمل ها یا پیروی از روتین ها تلاش می کند – با یک پزشک عمومی صحبت کنید و از او بخواهید که شما را به یک سرویس تخصصی محلی ارجاع دهد.
همچنین می توانید مستقیماً با کلینیک گفتار و زبان درمانی تماس بگیرید. این عقیده را نپذیرید که فرزند شما با رشد کردن از آن خواهد کرد یا “فقط خجالتی” است.
پزشک عمومی باید بتواند شماره تلفن نزدیکترین خدمات گفتار درمانی یا خدمات تخصصی دیگری را که می تواند در منطقه شما کمک کند به شما بدهد.
همچنین ممکن است فرزند شما به یک متخصص بهداشت روان یا روانشناس آموزشی مدرسه نیاز داشته باشد.
پزشک ممکن است در ابتدا بخواهد بدون حضور فرزندتان با شما صحبت کند، بنابراین شما می توانید آزادانه در مورد هر گونه اضطرابی که در مورد رشد یا رفتار فرزندتان دارید صحبت کنید.
آنها برای پیدا کردن اینکه آیا سابقه اختلالات اضطرابی در خانواده وجود دارد یا خیر و اینکه آیا چیزی باعث ناراحتی می شود، مانند اختلال در روتین یا مشکل در یادگیری زبان دوم تلاش می کنند. آنها همچنین ویژگی های رفتاری را بررسی می کنند و یک تاریخچه پزشکی کامل می گیرند.
یک فرد مبتلا به لالی انتخابی ممکن است نتواند در حین ارزیابی خود صحبت کند اما پزشک باید برای این امر آماده باشد و مایل باشد راه دیگری برای برقراری ارتباط پیدا کند.
برای مثال، آنها ممکن است کودک مبتلا به لالی انتخابی را تشویق کنند تا از طریق والدین خود ارتباط برقرار کند یا به کودکان بزرگتر یا بزرگسالان پیشنهاد کنند که پاسخ های خود را یادداشت کنند یا از رایانه استفاده کنند. آنها ممکن است بازی کودک را تماشا کنند یا ویدئویی از صحبت کردن او در یک محیط راحت تماشا کنند.
تشخیص در بزرگسالان
این امکان برای بزرگسالان وجود دارد که بر لالی انتخابی غلبه کنند، اگرچه ممکن است همچنان اثرات روانی و عملی گذراندن سال ها بدون تعامل اجتماعی یا ناتوانی در دستیابی به پتانسیل تحصیلی یا شغلی خود را تجربه کنند.
بزرگسالان در حالت ایده آل توسط یک متخصص سلامت روان با دسترسی به پشتیبانی از یک گفتار درمانگر و زبان درمانگر یا حرفه ای آگاه دیگر دیده می شوند.
دستورالعمل های تشخیصی
لالی انتخابی بر اساس دستورالعمل های خاص تشخیص داده می شود. اینها شامل مشاهداتی در مورد شخص مورد نظر است که به طور خلاصه بیان شد:
- آنها در موقعیت های خاص صحبت نمی کنند، مثلاً هنگام درس های مدرسه یا زمانی که باید در جمع حرف بزنند.
- آنها می توانند در موقعیت هایی که احساس راحتی می کنند، به طور معمول صحبت کنند مانند زمانی که با والدین در خانه تنها هستند یا در کلاس خالی یا اتاق خواب خود.
- ناتوانی آنها در صحبت با افراد خاص حداقل 1 ماه طول کشیده است (2 ماه در یک محیط جدید)
- ناتوانی آنها در صحبت کردن با توانایی آنها برای عملکرد در آن محیط تداخل می کند.
- ناتوانی آنها در صحبت کردن با اختلالات رفتاری، روانی یا ارتباطی دیگر بهتر توضیح داده نمی شود.
مشکلات مرتبط
کودک مبتلا به لالی انتخابی اغلب ترس ها و اضطراب های اجتماعی دیگری نیز دارد و همچنین ممکن است مشکلات گفتاری و زبانی بیشتری داشته باشد.
آنها اغلب در انجام هر کاری که توجه آنها را جلب می کند محتاط هستند زیرا فکر می کنند با این کار مردم از آنها انتظار صحبت دارند.
به عنوان مثال، ممکن است یک کودک پس از دیدن اینکه از سایر کودکان خواسته می شود تا کارهای خوب را بخوانند، در کلاس بهترین کار خود را انجام ندهد یا ممکن است از تغییر روتین خود در صورتی که این امر باعث ایجاد نظرات یا سوالاتی شود، بترسد. خیلی ها ترس کلی از اشتباه کردن دارند.
حوادث و عفونت های ادراری ممکن است ناشی از عدم توانایی در درخواست استفاده از توالت و نگه داشتن ساعت ها در یک زمان باشد. کودکان در سنین مدرسه ممکن است در طول روز از خوردن و آشامیدن اجتناب کنند بنابراین نیازی به عذرخواهی ندارند.
کودکان ممکن است در انجام تکالیف یا موضوعات خاص مشکل داشته باشند زیرا نمی توانند در کلاس سؤال بپرسند.
نوجوانان ممکن است استقلال نداشته باشند زیرا می ترسند بدون همراه خانه را ترک کنند و بزرگسالان ممکن است فاقد صلاحیت باشند زیرا نمی توانند در زندگی دانشگاهی یا مصاحبه های استخدامی شرکت کنند.
درمان لالی انتخابی
با برخورد و درمان مناسب، اکثر کودکان قادر به غلبه بر لالی انتخابی هستند اما هر چه سن آنها در هنگام تشخیص بیماری بیشتر باشد، درمان آن مدت زمان بیشتری طول خواهد کشید.
اثربخشی درمان به موارد زیر بستگی دارد:
- چه مدت است که فرد دچار لالی انتخابی شده است.
- آیا آنها مشکلات ارتباطی یا یادگیری اضافی یا اضطراب دارند یا نه
- همکاری همه افراد درگیر با تحصیل و زندگی خانوادگی
درمان بر خود صحبت کردن متمرکز نیست، بلکه کاهش اضطراب مرتبط با صحبت کردن است.
این با از بین بردن فشار روی فرد برای صحبت شروع می شود سپس آنها باید به تدریج از آرامش در مدرسه، مهد کودک یا محیط اجتماعی خود به گفتن کلمات و جملات واحد به یک نفر پیشرفت کنند، قبل از اینکه در نهایت بتوانند آزادانه با همه افراد در همه شرایط صحبت کنند.
اگر خانواده و کارکنان در محیط های سال های اولیه با یکدیگر همکاری کنند تا با ایجاد یک محیط مثبت برای کودک، اضطراب کودک را کاهش دهند، می توان از نیاز به درمان فردی اجتناب کرد.
این یعنی:
- اجازه ندهید کودک بفهمد که شما مضطرب هستید.
- به آنها اطمینان دهید که وقتی آماده باشند می توانند صحبت کنند.
- تمرکز بر تفریح
- ستایش از همه تلاش هایی که کودک برای پیوستن به دیگران و تعامل با آنها انجام می دهد، مانند رد کردن و بردن اسباب بازی ها، تکان دادن سر و اشاره
- هنگامی که کودک صحبت می کند تعجب نشان ندهید اما به گرمی پاسخ دهید.
علاوه بر این تغییرات محیطی، کودکان بزرگتر ممکن است برای غلبه بر اضطراب خود به حمایت فردی نیاز داشته باشند.
درمان شناختی رفتاری
درمان شناختی رفتاری (CBT) به فرد کمک می کند تا بر نحوه تفکر خود در مورد خود، جهان و سایر افراد تمرکز کند و اینکه چگونه درک آنها از این چیزها بر افکار و احساسات آنها تأثیر می گذارد. CBT همچنین ترس ها و پیش فرض ها را به چالش می کشد.
رفتار درمانی
رفتار درمانی بر کمک به مبارزه با مشکلات فعلی با استفاده از یک رویکرد گام به گام تدریجی برای کمک به غلبه بر ترس متمرکز است.
تکنیک ها
تکنیک های متعددی مبتنی بر CBT و رفتار درمانی که در درمان لالی انتخابی مفید هستند وجود دارد. اینها را می توان همزمان توسط افراد، اعضای خانواده و کارکنان مدرسه یا دانشگاه، احتمالاً تحت راهنمایی گفتار درمانگر و روانشناس، استفاده کرد.
در معرض گذاری درجه بندی شده
در مواجهه درجه بندی شده، ابتدا با موقعیت هایی که کمترین اضطراب را ایجاد می کنند مقابله می شود. با اهداف واقع بینانه و قرار گرفتن در معرض مکرر، اضطراب مرتبط با این موقعیت ها به سطح قابل کنترل کاهش می یابد.
کودکان بزرگ تر و بزرگسالان تشویق می شوند تا بفهمند موقعیت های مختلف چقدر باعث اضطراب می شوند، مانند پاسخ دادن به تلفن یا پرسیدن زمان از یک غریبه.
محرک محو شدن
در محو شدن محرک، فرد مبتلا به لالی انتخابی، زمانی که هیچ کس دیگری حضور ندارد، به راحتی با کسی مانند والدین خود ارتباط برقرار می کند.
فرد دیگری به تدریج وارد این موقعیت می شود و به محض اینکه وارد صحبت می شود، والدین خود را کنار می کشند. فرد جدید می تواند افراد بیشتری را به همین روش معرفی کند.
شکل دادن
شکل دهی شامل استفاده از هر تکنیکی است که فرد را قادر می سازد تا به تدریج پاسخی نزدیک تر به رفتار دلخواه ایجاد کند.
به عنوان مثال، از ارتباط غیرکلامی شروع کنید، به تدریج به سمت برقراری ارتباط چشمی، گفتن کلمات کوتاه و سپس جملات طولانی تر و در نهایت مکالمه دو طرفه حرکت کنید.
تقویت مثبت و منفی
تقویت مثبت و منفی شامل پاسخ مثبت به همه اشکال ارتباطی و تشویق ناخواسته اجتناب و سکوت است.
اگر کودک برای صحبت کردن تحت فشار باشد، وقتی لحظه بگذرد، آرامش زیادی را تجربه خواهد کرد که این باور او را تقویت می کند که صحبت کردن یک تجربه منفی است.
حساسیت زدایی
حساسیت زدایی تکنیکی است که شامل کاهش حساسیت فرد نسبت به شنیدن صدای دیگران از طریق اشتراک گذاری صدا یا ضبط ویدیویی است.
برای مثال، ایمیل یا پیام رسانی فوری می تواند به تبادل صدای ضبط شده یا پیام های پست صوتی و سپس ارتباط مستقیم تر مانند مکالمات تلفنی یا اسکایپ تبدیل شود.
همچنین صدای می توانید کودک خود را در خانه ضبط کنید و او را تشویق کنید که صحبت های خود را تماشا کند یا به صحبت های خود گوش دهد.
دارو
دارو فقط برای کودکان بزرگتر، نوجوانان و بزرگسالانی که اضطراب آنها منجر به افسردگی و سایر مشکلات شده است واقعاً مناسب است.
دارو هرگز نباید به عنوان جایگزینی برای تغییرات محیطی و رویکردهای رفتاری تجویز شود. اگرچه برخی از متخصصان سلامت استفاده از ترکیبی از دارو و درمان های رفتاری را در بزرگسالان مبتلا به لالی انتخابی توصیه می کنند.
با این حال، داروهای ضد افسردگی ممکن است در کنار یک برنامه درمانی برای کاهش سطح اضطراب استفاده شوند، به ویژه اگر تلاش های قبلی برای مشارکت دادن فرد در درمان شکست خورده باشد.
توصیه هایی برای والدین
- برای تشویق فرزندتان به صحبت کردن، او را تحت فشار قرار ندهید و به او رشوه ندهید.
- اجازه دهید فرزندتان بداند که می دانید او از صحبت کردن می ترسد و گاهی در صحبت کردن مشکل دارد. به آنها بگویید وقتی احساس آمادگی کردند می توانند قدم های کوچکی بردارند و به آنها اطمینان دهید که صحبت کردن آسان تر می شود.
- فرزندتان را به خاطر صحبت کردن در ملاء عام تحسین نکنید زیرا این باعث خجالت می شود. صبر کنید تا با آنها خلوت کنید و برای موفقیت آنها یک رفتار ویژه در نظر بگیرید.
- به کودک خود اطمینان دهید که ارتباطات غیرکلامی مانند لبخند زدن و دست دادن تا زمانی که از صحبت کردن احساس بهتری دهد خوب است.
- از مهمانی ها یا ملاقات های خانوادگی اجتناب نکنید، بلکه در نظر داشته باشید که چه تغییرات محیطی برای راحت تر کردن شرایط برای فرزند شما ضروری است.
- از دوستان و اقوام بخواهید که به فرزندتان زمان بدهند تا با سرعت خودش گرم شود و به جای اینکه او را مجبور به صحبت کنند، روی فعالیت های سرگرم کننده تمرکز کنند.
- علاوه بر اطمینان کلامی، به آنها عشق، حمایت و صبر بدهید.
منبع:
nhs.uk
اضافه کردن دیدگاه
اضافه کردن دیدگاه