ایمونوتراپی می تواند به بدن شما در مبارزه با سرطان کمک کند. این پیشرفت در درمان سرطان به بهبود چشم انداز درمان سرطان در سال های اخیر کمک کرده است. با این حال، گاهی اوقات درمان های ایمونوتراپی می تواند باعث شود سیستم ایمنی بدن شما بیش از حد واکنش نشان دهد. این سندرم آزادسازی سیتوکین نامیده می شود و می تواند منجر به التهاب و سمیت در سراسر بدن شود.
برخی از موارد سندرم آزادسازی سیتوکین خفیف هستند و به راحتی قابل درمان هستند اما برخی دیگر می توانند کشنده باشند. درمان به شدت آن بستگی دارد. اغلب شامل داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و پشتیبانی از اکسیژن است.
این مقاله اطلاعاتی را در مورد عوامل ایجاد کننده سندرم آزادسازی سیتوکین و نحوه تشخیص علائم و همچنین نوع درمان ممکن است بسته به شدت وضعیت شما و اینکه آیا می توانید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف کنید، به شما ارائه می دهد.
سندرم آزادسازی سیتوکین چیست؟
سندرم آزادسازی سیتوکین مجموعه ای از علائم است که می تواند به عنوان یک عارضه جانبی درمان ایمونوتراپی یا به عنوان پاسخ به عفونت ایجاد شود.
بر اساس مطالعه ژوئن 2020، بسیاری از بستری های اولیه برای COVID-19 شدید به دلیل سندرم آزادسازی سیتوکین پیچیده بود.
سیتوکین ها نوعی پروتئین پیام رسان هستند که به پاسخ های ایمنی مستقیم کمک می کنند. سطوح بسیار بالای سیتوکین ها می تواند باعث شود که سیستم ایمنی در کل بدن وارد شود و در نتیجه التهاب و طیف وسیعی از علائم ایجاد شود.
بسیاری از موارد سندرم آزادسازی سیتوکین خفیف هستند و علائمی مانند تب و حالت تهوع ایجاد می کنند. با این حال، در موارد شدید، سندرم پاسخ سیتوکین می تواند منجر به نارسایی احتمالی اندام و حتی مرگ شود.
علت این سندرم چیست؟
سیتوکین ها برای سیستم ایمنی بدن شما مهم هستند. آنها به سیستم ایمنی شما می گویند که چگونه به تهدیدات احتمالی پاسخ دهد و به کنترل عملکرد و رشد سلول های ایمنی و خون کمک می کند.
سندرم آزادسازی سیتوکین زمانی رخ می دهد که ایمونوتراپی باعث ترشح بیش از حد سیتوکین ها در بدن شود. همچنین ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که بدن شما به عفونت پاسخ می دهد و سیتوکین بیش از حد تولید می کند.
سطوح بالای سیتوکین ها در جریان خون می تواند باعث شود که سیستم ایمنی بدن بیش از حد فعال شود که می تواند باعث التهاب در سراسر بدن شود.
انواع خاصی از ایمونوتراپی خطر سندرم آزادسازی سیتوکین را افزایش می دهد:
- Blinatumomab: کودکانی که تحت درمان آنتی بادی مونوکلونال بلیناتوماب (Blincyto) قرار می گیرند، خطر بیشتری دارند.
- Ttisagenlecleucel: کودکانی که ایمونوتراپی با سلول T تیزاژنلکلوسل (Kymriah) CAR دریافت می کنند در معرض خطر بیشتری هستند.
- Rituximab: این خطر برای افراد در هر سنی که درمان آنتی بادی مونوکلونال ریتوکسیماب (ریتوکسان) دریافت می کنند، بیشتر است.
علاوه بر این، برخی از گروه هایی که تحت ایمونوتراپی قرار می گیرند در معرض خطر بیشتری هستند. این افراد شامل افرادی هستند که:
- 65 سال به بالا هستند.
- در مراکز زندگی گروهی یا مراقبت های پرستاری زندگی می کنند.
- با هر نوع دیابت زندگی می کنند.
- بیماری قلبی دارند.
- هر گونه بیماری زمینه ای که بر سیستم ایمنی تأثیر می گذارد، داشته باشند.
- چاقی داشته باشند.
آیا سندرم آزادسازی سیتوکین مراحل مختلفی دارد؟
پزشکان موارد سندرم آزادسازی سیتوکین را بر اساس شدت علائم به مراحل دسته بندی می کنند.
چهار مرحله یا درجه سندرم آزادسازی سیتوکین وجود دارد. مراحل بالاتر برای علائم جدی تر است. عواملی که برای تعیین مرحله بندی استفاده می شوند عبارتند از:
- شدت علائم
- فشار خون، ضربان قلب، تعداد تنفس و سایر علائم حیاتی
- تعداد مداخلات پزشکی مورد نیاز
- توانایی فرد برای نفس کشیدن به تنهایی
- وجود سمیت یا آسیب اندام
هر مرکز پزشکی دقیقاً از همان مراحل یا دستورالعمل های درجه بندی استفاده نمی کند. با این حال، مراحل کلی به شرح زیر تقسیم می شوند:
- مرحله 1: این مرحله علائم خفیفی ایجاد می کند که به درمان پاسخ می دهد.
- مرحله 2: در این مرحله افراد علائم متوسطی را تجربه می کنند که نیاز به درمان دارند. سمیت اندام وجود دارد و ممکن است به اکسیژن مکمل نیاز باشد.
- مرحله 3: در این مرحله علائم شدیدی رخ می دهد که نیاز به درمان تهاجمی دارد. سمیت اندام وجود دارد، اکسیژن مکمل مورد نیاز است و فشار خون بسیار پایین است.
- مرحله 4: این مرحله باعث علائم تهدید کننده زندگی می شود. افراد در مرحله 4 ممکن است به دستگاه تنفس مصنوعی نیاز داشته باشند و سمیت اندام قابل توجهی داشته باشند.
علائم
علائم این سندرم بسته به مرحله و سیستم اندامی که تحت تأثیر قرار می گیرند متفاوت است. برخی افراد علائم خفیفی را تجربه خواهند کرد. سایر موارد این سندرم می تواند کشنده باشد.
علائم عبارتند از:
- تب
- لرز
- خستگی
- از دست دادن اشتها
- حالت تهوع
- استفراغ
- سردرد
- درد عضلانی
- درد مفاصل
- بثورات پوستی
اگر سندرم آزادسازی سیتوکین به مراحل بعدی پیشرفت کند، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- فشار خون پایین
- ضربان قلب سریع
- تورم در پاها
- گیجی
- سرگیجه
- مشکل در برقراری ارتباط
- از دست دادن هماهنگی و مهارت های حرکتی ظریف
- تصرف
- توهمات
- سرفه مزمن
- تنگی نفس
- کاهش سطح اکسیژن خون
آیا می توانید با اجتناب از ایمونوتراپی از این سندرم پیشگیری کنید؟
این سندرم همیشه یک عارضه جانبی ایمونوتراپی نیست. این همچنین می تواند ناشی از عفونت باشد. این بدان معناست که اگرچه ایمونوتراپی خطر را تا حد زیادی افزایش می دهد، افرادی که هرگز ایمونوتراپی دریافت نکرده اند نیز می توانند به سندرم آزادسازی سیتوکین مبتلا شوند. پیشگیری 100% از این سندرم امکان پذیر نیست.
با این حال، کاهش دوز داروهای ایمونوتراپی می تواند خطر شما را کاهش دهد.
در مورد ایمونوتراپی و خطرات فردی خود با پزشک خود مشورت کنید. آنها می توانند دوز خاص یا نوع خاصی از درمان ایمونوتراپی را که کمترین خطر را برای شما دارد، تجویز کنند.
چگونه آن را درمان می کنید؟
درمان این سندرم بسته به مراحل و علائم متفاوت است. موارد خفیف در مراحل اولیه سیر درمانی بسیار متفاوتی نسبت به موارد شدید و در مراحل پایانی خواهند داشت.
علاوه بر این، سلامت کلی فرد و وضعیت فعلی درمان سرطان او می تواند در نحوه درمان سندرم آزادسازی سیتوکین نقش داشته باشد.
درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
نظارت: افرادی که در معرض خطر این سندرم هستند، اغلب برای علائمی که می تواند نشانه ای از وضعیت باشد، تحت نظر قرار می گیرند. این معمولاً شامل درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای جلوگیری از سندرم آزادسازی سیتوکین و آزمایش های آزمایشگاهی برای نظارت بر افزایش سطح سیتوکین است.
مدیریت علائم: درمان سندرم آزادسازی سیتوکین معمولاً شامل درمان علائم است. این ممکن است شامل داروهایی برای کمک به عملکرد قلب، تنظیم فشار خون، مدیریت درد و جلوگیری از تشنج باشد.
حمایت از اکسیژن: بسیاری از افرادی که سندرم آزادسازی سیتوکین را تجربه می کنند با اکسیژن مکمل درمان می شوند. در موارد شدید، ممکن است نیاز به ونتیلاتور باشد.
انتقال خون: انتقال خون می تواند به بهبود علائم و افزایش سطح اکسیژن خون کمک کند.
سرکوب سیستم ایمنی: سندرم شدید آزادسازی سیتوکین با کورتیکواستروئیدها و سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، از جمله داروهایی مانند توسیلیزوماب و سیلتوکسیماب که آزادسازی سیتوکین را مسدود می کنند، درمان می شود.
حرف آخر
سندرم آزادسازی سیتوکین یک واکنش بیش از حد سیستم ایمنی است که می تواند در نتیجه ایمونوتراپی یا عفونت رخ دهد. زمانی اتفاق می افتد که یک پروتئین ارتباطی سیستم ایمنی به نام سیتوکین بیش از حد تولید شود. این منجر به التهاب در سراسر بدن می شود.
در موارد خفیف، سندرم ترشح سیتوکین علائمی مانند تب، سردرد و حالت تهوع ایجاد می کند. در موارد شدید، سندرم آزادسازی سیتوکین می تواند منجر به نارسایی اندام و مرگ شود.
درمان سندرم آزادسازی سیتوکین به شدت آن بستگی دارد، اما ممکن است شامل داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، پشتیبانی از اکسیژن، انتقال خون و داروهایی برای مدیریت علائم باشد.
منبع:
healthline
اضافه کردن دیدگاه
اضافه کردن دیدگاه