ما آدم ها بیشتر اوقات در مورد اینکه دیگران چه فکری در مورد کارهایمان و یا افکارمان می کنند، نگران هستیم. به نظر می رسد که این حس یک حس طبیعی و جزئی از وجودمان است. این مسئله زمانی اتفاق می افتد که ما اگر کاری بکنیم و یا چیزی بگوییم که دیگران خوششان نمی آید، ذهنمان شروع می کند به پردازش اتفاقات احتمالی بعد از آن.
زمزمه های درونی و افکار ما در مورد این نگرانی ها برمی گردد به زندگی اجتماعی و فرهنگی و سبک زندگی مان. از بچگی به ما گفته شده که اگر این کار را بکنیم درست است و اگر آن کار را شبکنیم غلط. همین بایدها و نبایدها یک فیلتر و صافی را در ذهن مان بوجود آورده که جلوی کارها و افکارمان ایستاده و به یکی می گوید رد شو و به دیگری می گوید بایست، تو حق عبور نداری. این فیلتر را می توانیم “خودآگاهی” بنامیم که شدت و ضعف آن در هرکدام از ما فرق می کند. این خودآگاهی در دستان ذهن و ضمیر ماست. هرچه ضمیر ما در مورد این افکار آگاه تر باشد، قدرت این فیلتر کمتر خواهد بود.
البته این بدان معنا نیست که انسان باید هرکار و یا هر عملی که دوست دارد را انجام دهد. بلکه نباید بگذارد این افکار دست و پاگیر جلوی خلاقیت و ابراز عقیده و وجود انسان را بگیرد.
این خودآگاهی جلوی ابراز عقیده را می گیرد. ما بیشتر اوقات در زندگی منتظر تایید دیگران هستیم، منتظر این هستیم که دیگران کار و افکارمان را تایید کنند، چون این کار باعث می شود احساس خوبی داشته باشیم. اما همین کارها باعث می شود ما از خوشبختی و آرامش دور شویم و بیشتر و بیشتر به افکار دیگران متکی باشیم. هروقت دیگران از ما راضی باشند حالمان خوب است و هروقت ناراضی حالمان بد می شود. بخاطر همین رفته رفته دیگران برایمان مهم می شوند و خودمان را فراموش می کنیم. دیگر نه آرامش روان داریم و نه خوشی در زندگی.
راه حل این مشکل این است که قبل از انجام کار از خود بپرسیم چرا این کار را انجام می دهیم. آیا این کار را انجام می دهیم تا دیگران تاییدمان کنند؟ یا از فکری که در موردمان می کنند می ترسیم؟ هرچه بیشتر انگیزش های درونی خود را بشناسیم، بیشتر دلایل انجام کارهایمان را می فهمیم.
وقتی که انسان دلیل کارش را بداند، می تواند در موردش تصمیم بگیرد. باید فکر کنیم تایید و یا رد دیگران چه سودی به حال ما دارد. این سود و نفع مقطعی خواهد بود و تاثیر آن در زندگی جسمانی خواهد بود اما تاثیر روحانی و بلندمدت آن بسیار طولانی است. این تاثیر منفی و بلندمدت روح را تخریب می کند.
بیشتر به خودمان فکر کنیم تا فکری که دیگران در موردمان می کنند.
گردآوری و تنظیم: گروه ۷ گنج
www.7ganj.ir
منبع: يك پزشك
ممنون