تاثیر فریاد زدن و تنبیه پدرمادر ها روی بچه ها

شما وقتی با بچه تان مشکل دارید چه می کنید؟ تنبیه می کنید یا سرش داد می زنید؟ هیچ می دانید رفتار درست چیست؟ با هفت گنج همراه باشید.

شما چگونه کودکانتان را وادار می کنید تا کاری را که می خواهید انجام دهند؟ وقتی آن ها نافرمانی می کنند و کاری که دوست دارند را انجام می دهند یا وقتی لجبازی می کنند و مقابل شما می ایستند آیا واکنشی که شما با آن ها دارید موثر است یا فقط وضع را بدتر می کند؟ اصلا به عنوان پدر مادر اصول درستی برای برخورد با فرندتان می شناسید یا این از آن دسته مسائلی است که به آن ها فکر نکرده اید و گذاشته اید تا در زمان وقوع اتفاق راهی برای آن بیندیشید. برخوردی که دارید آیا درست است یا تا زمان طولانی روح و روان کودکتان را تخریب می کند. شما هر تصمیمی می توانید بگیرید و البته هر تصمیم شما آینده ی فرزندتان را به نوعی تغییر خواهد داد. حتی باید بدانید که تفاوت زیادی بین رفتار بد و رفتار آزاردهنده وجود دارد.

تنبیه کردن

نسل پیش از ما از تنبیه کودکان به عنوان یک شیوه ی تربیتی استفاده می کردند و هرگاه که از طرف کودکشان اذیت می شدند به چوب و ترکه ای که آماده نگه داشته بودند متوسل می شوند. کودکان آن ها البته از ترس کتک خوردن حرف گوش کن می شدند اما این مطیع بودن تنها موقتی بود. این رفتار حتی باعث می شد بچه خشم و نفرت درونی داشته باشد و تا مدت ها از والدین خود عصبانی باشند. این کودکان اصولا پرخاشگر بوده و هرگاه خشم خود را بر سر چیزی یا کسی خالی میکردند.

فریاد زدن

چند درصد از پدر مادر ها از فریاد برای آرام کردن کودکانشان استفاده می کنند؟ هیچ می دانید همین صدای ساده ای که از حنجره ی شما ایجاد می کند چه تاثیری روی کودکتان دارد؟ کسانی که اسلحه شان فریادشان است اصولا از الفاظ و حرف های بدی برای کودکانشان استفاده می کنند. آن ها عادت دارند خشمشان از کارهای بد بچه ها را با تحقیر و توهین و ناسزا خالی کنند. آن ها با همین حرف ها بچه ها را به رگبار می بندند و آن ها را مورد آزار کلامی قرار می دهند. آزار کلامی خود تاثیرات مختص خود را دارد. این رفتار باعث می شود بچه ها تا مدت ها عوارض این ناسزا ها را با خود به همراه داشته باشند. برخی تحقیقات اثبات کرده است که افرادی که در کودکی مورد آزار کلامی قرار می گیرند وقتی بزرگ شوند بیشتر در معرض اختلالات شخصیتی مثل اختلال دو قطبی هستند.

فریاد اگر چه ممکن است به سرعت کودکتان را به گوش دادن به حرف هایتان و اطاعت از شما وادار کند اما این نظم و اطاعت واقعی نیست. شما با فریاد زدن یک تهاجم روانی علیه بچه دلبندتان انجام داده اید. کودک شما در پاسخ به رفتارتان شاید ساکت بماند و یا حتی به مرور زمان یاد بگیرد که مثل شما فریاد بزند و کارهایش را با فریاد زدن پیش ببرد. درواقع شما با این کار یک الگوی بد برای کودکانتان هستید. این نکته را هم فراموش نکنید که بیشتر کودکان پا جای پای والدینشان می گذارند.

حال سوال این است که رفتار درست چه خواهد بود؟

بهتر است بسته به سن کودکتان برخورد مناسبی با او داشته باشید. کودکان نوپایتان نیاز های مشخصی دارند. آن ها به خواب کافی و غذا و مراقبت نیاز دارند تا دچار مشکل نشوند. کودکان نوپا گاهی به دلیل خواب بد یا دردی که دارند یا مریضی که دچارش هستند ناآرامی می کنند. سعی کنید علت بدخلقیشان را پیدا کنید. پوشکشان را چک کنید. به آن ها غذا بدهید. چک کنید که بیش از حد گرم یا سردشان نباشد و همچنین سعی کنید بخوابانیدشان تا اگر کمبود خواب دارند جبران شود. اگر تمام این موارد را چک کردید اما چیزی پیدا نکردید بهترین کار این است که حواس آن ها را پرت کنید. کودک شما شاید فقط قصد بدخلقی دارد. همین و بس. سعی کنید با حواسپرتی آن ها را از گریه کردن و ناآرامی بازدارید.

کودکان دبستانی

این کودکان بهتر احساسات دیگران را درک می کنند و هرگاه کسی را ناراحت کنند یا اشتباهی مرتکب شوند خودشان می توانند تشخیص دهند. تنها کافیست چند لحظه به آن ها وقت بدهید تا کمی آرام شوند و با خود خلوت کنند و زمان داشته باشند که به کارشان فکر کنند. اگر کودکتان باز هم متوجه اشتباهش نشد به جای تنبیه امتیازهایی که دارد را از وی بگیرید. می توانید او را از تماشای فیلمی که دوست دارد محروم کنید یا اسباب بازی هایش را از او بگیرید.

بچه های بزرگتر

این بچه ها معمولا زمان بیشتری را در بیرون خانه می گذرانند. آن ها بیشتر بیرون هستند و والدینشان دیگر کنترل کافی روی آن ها ندارند همین باعث می شود تا این کودکان کمی مستقل تر تصمیم بگیرند. درواقع پدرمادر در این سن باید کمی خودشان را عقب بکشند و استقلال بچه هایشان را قبول کنند. در غیر این صورت رابطه شان با بچه ها بد خواهد شد آن ها را از خود دور می کنند. نظر شما چیست؟