بی انگیزگی به ورزش ممکن است نشانی از بیماری باشد

اگر دچار بی انگیزگی به ورزش شده اید این مقاله را مطالعه کنید.

معمولا با نزدیک شدن پایان سال خیلی ها سعی می کند با کم کردن وزن شان بهبود در تناسب اندام خود داشته باشند. ورزش سالم ترین و دم دستی ترین راه برای وزن کم کردن است منتها همانطور که اولین چیزی است که در این حین به ذهن شما می رسد، اولین چیزی نیز هست که نسبت به آن بی انگیزه و دلزده می شوید. تا حدی طبیعی است. ورزش سختی های خود را دارد و ممکن است شما دچار بی انگیزگی به ورزش شوید. اما گاهی اوقات دلیل بی انگیزگی به ورزش در واقع منشا جسمی دارد. در این مقاله از 7گنج با ما باشید تا متوجه شوید گاهی با تمام تمایلی که به ورزش دارید، چرا باز هم نمی توانید آن را دنبال کنید.

در مطالعه اخیر که در مجله Cell منتشر شد، محققان در پی یافتن پاسخ  این سوال بودند که چرا در بین انسان ها و حیوانات آن هایی که چاق ترند بیشتر در مقابل تحرک و فعالیت جسمی ایستادگی می کنند؟ با فرض بر اینکه این دوری کردن از فعالیت جسمی خود دلیلی برای اضافه وزن و چاقی آن هاست، افراد چاق مورد بررسی قرار گرفتند. نهایتا نتیجه این بود که شاید علت چنین رفتاری از مغز نشات می گیرد.

دو گروه از موش ها توسط محققین مورد بررسی قرار گرفتند. یک گروه با رژیم غذایی با چربی بالا تغذیه می شد و گروه دیگر با رژیم غذایی متعادل. بعد از آن یک در یک دوره 18 هفته ای رژیم غذایی لاغری تجویز شد و نهایتا میزان تحرک و فعالیت فیزیکی براورد شد. مشخص شد آن هایی که با رژیم غذایی پرچرب تغذیه می شدند، جنبش کمتری به نسبت قبل از خود نشان دادند. همچنین دیرتر اضافه وزن خود را از دست دادند.

در ابتدا تنها دلیلی که می توانست کم تحرکی موش های گروه اول را توجیح کند، اضافه وزن آن ها بود. محققان گمان کردند که این موش ها تنها به این دلیل نمی خواهند زیاد تحرک داشته باشند که چاق و سنگین هستند. اما در مرحله بعد آن ها با اندازه گیری میزان دوپامین در مغز موش ها متوجه شدند، آن هایی که رژیم غذایی پرچرب داشند، دچار کمبود در گیرنده های دوپامین D2 نوع (D2R) خود بودند.

افزایش میزان دریافت دوپامین در مغز باعث می شود که بدن تمایل بیشتری به تحرک داشته باشد. این عامل توجیحی برای این واقعیت است که هر عادت خوب مثل ورزش کردن یا هر عادت بد مثل اعتیاد ریشه های عمیق تر و طولانی مدت تری در زندگی ما می گذارند.

به علاوه با دقت به گیرنده های دوپامین، محققان متوجه شدند که رفتار بی تحرک سبب افزایش وزن می شود. به عبارتی بی تحرکی کم کم با تاثیر بر مغز به یک روند در بدن بدل می شود. به همین علت است که موش هایی که رژیم غذایی عادی داشتند در فاز دوم زودتر وزن کم کردند و آن هایی که رژیم غذایی پرچرب داشتند، در فاز دوم دچار نقص گیرنده های D2 خود شده و تمایل کمتری به تحرک دارند.

همچنین ممکن است عوامل دیگری علاوه بر نقص گیرنده های دوپامین در این عارضه درگیر باشند. اما محققان اشاره کردند که بسیاری از مردم هستند که از نظر روانی تمام آنچه لازم است برای شروع یک دوره پرتحرک و سخت را دارند اما باز هم در ادامه دچاره بی انگیزگی به ورزش و تحرک می شوند و در پایان مسیر شکست می خورند. این افراد ممکن است دچار مشکلاتی در بعد فیزیکی بدن شان باشند.

خب با قبول این واقعیت که مغز دچار خلل شده و شمایی که ورزش نمی کنید چندان هم ناحق رفتار نمی کنید، فکر می کنید چاره چیست؟ دیگر نباید امیدی به ورزش کردن و وزن کم کردن داشت؟ خیر. توصیه می شود مغز را دوباره به شیوه جدید زندگی خود عادت دهید.

کافی است که تایم ورزش تان را کمی کوتاه تر کرده و برای مدت طولانی تری رژیم تان را ادامه دهید. آرام آرام شروع به بهبود دوباره گیرنده های دوپامین کرده و با ورزش روزانه هرچند کوتاه مدت مغزتان را به این رویه اخت کنید. به قدری کوتاه کردن زمان ورزش را ادامه دهید که مطمئن شوید ذهن و بدن تان مقاومت چندانی برای شروع ورزش روزانه تان ندارد.

به طوری که شما در حین ورزش کردن احساس نکنید دارید شکنجه می شود. بعد از یک دوره طولانی ورزش کردن مغز شما مشکل خود را برطرف کرده و باز هم می توانید اشتیاق به ورزش را در خود حس کنید.