تبعیض به معنای تحقیر و عدم تساوی حقوق افراد یا گروه‌های گوناگون بشری است. یکی از نمونه‌های بارز و شایع تبعیض را می‌توان بین فرزندان یک خانواده از سوی والدین مشاهده کرد.
در این میان کودکانی که عموما از لحاظ مختلف ضعیف‌تر هستند، براساس پیش‌داوری‌های غلط و اخلاقیات حاکم بر خانواده از حقوق یکسانی نسبت به دیگر خواهرها و برادرهای خود برخوردار نمی‌شوند.
این رفتار نابرابر، شخصیت انسانی و اجتماعی افراد را زیرپا می‌گذارد و به‌ویژه در کودکان بذر کینه و بدبینی را نسبت به والدین می‌پراکند.
در سیره ائمه(ع) تبعیض میان کودکان بسیار نکوهش و ممنوع شده و به جای آن به مساوات بین آنها سفارش شده است.
اصولا وقتی در خانواده بچه دومی متولد می‌شود، به‌طور ناخودآگاه بیشتر توجه پدر و مادر معطوف نوزاد جدید می‌شود و خانواده بیشتر وقت خود را صرف بچه دوم می‌کند که این کار در وهله اول باعث می‌شود بچه اول دچار استرس شود.
او فکر می‌کند بچه دوم جای او را گرفته و او دیگر جایی میان خانواده ندارد، در نتیجه شروع به آزار و اذیت بچه دوم و آزار پدر و مادرش می‌کند. در چنین مواقعی والدین باید سعی کنند بخشی از وظایف مراقبتی از بچه دوم را به بچه اول واگذار کنند تا این حس که برادر یا خواهر جدید جای او را گرفته، در او به وجود نیاید.
اشکال تبعیض طبقه‌بندی علمی خاصی ندارد. در بسیاری از موارد خانواده‌ها بین فرزند کوچک و بزرگ، فرزند پسر و دختر، فرزندی که تحصیلات بهتری دارد و فرزندی که در این امر ضعیف‌تر است، فرق می‌گذارند.
تبعیض، رفتاری ناخودآگاهانه است که همیشه آثار مخربی دارد و باعث می‌شود کسی که مورد سرزنش قرار می‌گیرد دچار بی‌اعتمادی و کمبود محبت شده و در زندگی به خوبی پیشرفت نکند.
این رفتار می‌تواند ریشه در کودکی خود والدین داشته باشد. از دیگر دلایل آن وجود تعصبات و باورهای غلط در جامعه ما است که متاسفانه براساس آن برخی خانواده‌ها به فرزند پسر بیشتر از فرزند دختر اهمیت می‌دهند.
شکل ظاهری افراد نیز یکی از عوامل بروز این رفتار است. ادعای برخی والدین در این خصوص که هیچ تفاوتی بین بچه‌ها نیست و همه مثل هم بوده، اغلب تظاهر است و متاسفانه تبعیض بین خانواده‌ها بسیار دیده می‌شود.
مخصوصا توجه ناعادلانه به فردی که از لحاظ ظاهری زیباتر و سالم‌تر است، حس حسادت و کینه را در دل کودکی که این ویژگی‌ها در او کمتر است، بر می‌انگیزد و باعث می‌شود در آینده، فردی اجتماعی نباشند.
این رفتار، ضربه‌های روحی زیادی به کودکان وارد می‌کند. فردی که پایین نگه داشته می‌شود، دچار حس حقارت شده و احساس بی‌ارزشی می‌کند. او اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهد و احساس شکست می‌کند.
برعکس، افرادی که خیلی به آنها توجه شده، دچار اعتماد به نفس کاذب می‌شوند و همین عامل باعث می‌شود رفتارهایی را مرتکب شوند که از دید اطرافیان خوشایند نبوده و درنهایت در اجتماع از احترام زیادی برخوردار نباشند.
حتی ممکن است به دلیل طرفداری بی‌جای والدین، آنها نتوانند در جامعه به خود متکی بوده و در آینده در برخی شرایط نتوانند از خود دفاع کنند.
گردآوري: گروه 7 گنج
www.7ganj.ir
منبع: روزنامه شهروند
اضافه کردن دیدگاه
اضافه کردن دیدگاه