چگونه می توانیم والدین خود را به مراجعه به روانشناس ترغیب کنیم؟

با عشق و درک این که والدین شما در نسلی بزرگ شده اند که به روانشناس بسیار متفاوت نگاه می کنند، لازم است در صورت نیاز شما آنها را ترغیب کنید.

در سالهای اخیر، ما برای کاهش فرهنگی که مسائل بهداشت روان را یک لکه ننگ می داند، گام های بلندی برداشته ایم. بسیاری از افراد از جمله مشاهیر، اکنون در مورد مبارزات خود با اضطراب، افسردگی، اعتیاد و روابط خود صحبت می کنند. در مورد مراجعه به روانشناس و کمک گرفتن از متخصصان بهداشت روان نیز افکار کمی بازتر است.

هنوز هم، بسیاری از افراد در مورد بحث در مورد سلامت روان خود و یا درخواست کمک حرفه ای از روانشناس ناراحت می شوند. این امر به ویژه در مورد افراد مسن تر صدق می کند که اغلب به ناامیدی فرزندان آنها منجر می شود. در حالی که آنها معتقدند والدینشان هنگام برخورد با چالش های زندگی باید از مراجعه به یک درمانگر بهره مند می شوند اما کسانی که از نسل های قدیمی تر هستند اغلب مقاومت می کنند.

تریسی راس، یک مددکار اجتماعی بالینی دارای مجوز در نیویورک، متخصص روابط زوجین و خانواده درمانی، گفت: “چندی پیش دیدگاه رایج برای کمک حرفه ای روانشناس برای مشکلات شخصی با انگ و شرم همراه بود.” “نیاز به مداوا در مواردی در بدترین حالت شرم آور بود و عده ای آن را مخفی نگه می داشتند. این امر با ضعف یا عدم موفقیت شخصی همراه بود که به عنوان یک نقص از طرف خانواده، فرد و حتی جامعه تلقی می شد و به عنوان آخرین چاره برای افراد ناامید تلقی می شد.”

نسل های قدیمی تلاش می کردند تا افکار و احساسات دردسرساز داخلی را خصوصی نگه دارند. متقاضی های روانشناس ها در گذشته بیشتر با بیماری روانی شدید همراه بود. این عوامل ممکن است افراد را در جستجوی کمک برای مبارزات بهداشت روان حتی در میان فشارهای همه گیر ویروس کرونا و رکود اقتصادی مردد کند.

راس خاطرنشان كرد: “والدین ممكن است این تصور را داشته باشند كه درمان روانشناسی کاملا بیهوده یا تجملی است.” “آنها ممکن است احساس کنند که آنها بیش از حد پیر شده اند یا بیش از حد در تغییر روش خود به مشکل خورده اند که ارزش تلاش یا درد دل کردن را ندارد. دیگران ممکن است احساس شرم کنند حتی فکر می کنند در مورد زندگی شخصی خود نباید با یک غریبه صحبت کنند.”

اما این لزوماً یک وضعیت ناامیدکننده ای نیست. راس و سایر متخصصان بهداشت روان توصیه های خود را در مورد افرادی که می خواهند والدین خود را برای رفتن نزد روانشناس ترغیب کنند، به اشتراک می گذارند.

با عشق به اوضاع نزدیک شوید

راشل توماسیان درمانگر ازدواج و خانواده در لس آنجلس هشدار داد: “همیشه با عشق به وضعیت نزدیک شوید و از چیزی مراقبت کنید.” “در برخورد خود ملایم باشید. توضیح دهید که چگونه متوجه شده اید که آنها با یک رفتار خاص به خود سخت می گیرند و برخی افراد را پیدا کرده اید که متخصص کمک به افراد در این زمینه هستند.”

اگر والدینتان مردد هستند، روش های همکاری پیشنهاد دهید تا روند کار را آسانتر کنید. پیشنهاد کنید می توانید در کار درمان به آنها بپیوندید یا با هم به مشاوره خانواده بروید. آنها را به عنوان یک مشکل جدا نکنید، بلکه فقط آنها را به عنوان شخصی که می تواند از گفتگو با کسی و کسب مهارت های جدید سود ببرد ببینید.

راس گفت: “یک مکالمه صادقانه و آزاد داشته باشید – گفتگوهایی که شامل نگرانی و آسیب پذیری است، نه اینکه والدین را به خاطر کاری که انجام داده یا انجام نداده اند سرزنش یا شرم زده کنید.”

توضیح دهید که چرا می خواهید آنها کمک بگیرند

زینب دلاولا روانشناس بالینی در آتلانتارگفت: “درمورد اهداف خود برای اینکه والدین خود را تحت معالجه روانشناس قرار دهید، واضح برخورد کنید مثلا – از زمانی که پدر درگذشت، من دیدم که فعالیت کمتری دارید و دعوت به معاشرت با دوستانتان را رد می کنید. من نگران شما هستم و فکر می کنم بهتر است از دیدن یک مشاور بهره مند شوید.”

در مورد نگرانی های والدین خود صحبت کنید و به سوالات آنها در مورد درمان پاسخ دهید.

همچنین این ممکن است کمک کند والدینتان بدانند که چگونه مسائلشان روی شما تأثیر می گذارد و شما به آنها اهمیت می دهید اما نمی توانید درمانگر آنها باشید. یک حد مشخص کنید و روشن کنید که می خواهید آنها از یک متخصص حرفه ای که برای ایجاد تغییر مناسب تر است کمک بگیرند.

اگر والدین شما به شما برای پشتیبانی عاطفی متکی هستند که نمی توانید آنها را تأمین کنید، به آنها بگویید – من بهترین کسی نیستم که بتواند به شما کمک کند. بیایید کسی را پیدا کنیم که بتوانید در این باره با او صحبت کنید.

نگرانی های آنها را تأیید کنید

به طور خلاصه نظرات والدین خود در مورد مراجعه به درمان را رد نکنید. نادیده گرفتن نگرانی های آنها یا تلاش برای به طور فرستادن یک فرد با اکراه برای معالجه، لزوماً یک استراتژی برنده نیست. در عوض، قبل از پاسخ دادن صحبت های آنها را بشنوید.

دلاولا پیشنهاد داد: “شما می توانید ترس آنها را تأیید و عادی کنید.” “بگویید -من می توانم درک کنم که چرا ممکن است از افشای آن ناراحت باشید. اطلاعات شخصی زیادی را به شخصی که حتی نمی شناسید، تحویل می دهید.”

حتی می توانید والدین خود را تشویق کنید تا شما را از همه دلایل عدم تمایل خود به مراجعه به روانشناس مطلع کند.

یک درمانگر باتجربه می تواند تمام مقاومت ها را بشکند و حتی کاری کند از آن استقبال کرده و آن را تأیید کند.

تجربه شخصی خود را درباره درمان به اشتراک بگذارید

پس از تأیید نگرانی های آنها، دیدگاه و اطلاعات جدیدی در مورد راه هایی که درمان می تواند کیفیت زندگی شان را بهبود بخشد ارائه دهید. توضیح دهید که درمان درمورد قضاوت و گرفتن دستورات درباره کارها نیست، بلکه فرصتی برای تأمل در زندگی خود با کسی است که هیچ عقیده قبلی یا درگیری شخصی با آن مساله ندارد.

دلاولا توصیه كرد كه جمله ای مانند “هنگامی كه من تحت درمان بودم، احساس قضاوت نمی كردم” یا “درمان به من اجازه می داد از منظر دیگری به مسائل نگاه كنم” یا “من یاد گرفتم كه چگونه احساسات خود را مدیریت كنم، به کار ببرید.”

برای اینکه باور کنید این کار مهم است، نیازی به تجربه شخصی با درمان ندارید و می توانید اطلاعات آماری و نقل قول های دیگران درباره فواید آن را به اشتراک بگذارید. همچنین لازم به توضیح است که درمانگران به حریم خصوصی مراجعین خود کاملاً احترام می گذارند و والدین شما هیچ تعهدی در قبال گفتگوهایشان در جلسات با شخص دیگری (از جمله شما) در صورت عدم تمایل ندارند.

به آنها کمک کنید تا یک درمانگر خوب پیدا کنند

درمانگران مختلف رویکردهای مختلفی را ارائه می دهند که همه آنها مورد علاقه همه افراد نیست. به عنوان مثال جستجوی پیشنهادات مختلف در وب سایت ها ممکن است خوب باشد.

دلاولا توصیه کرد: “به والدین خود کمک کنید تا فردی مناسب را پیدا کنند.” “شاید آنها ترجیح جنسیتی داشته باشند یا یک درمانگر از یک نسل خاص یا کسی را با پیشینه مشابه ترجیح دهند. از این سوالات بپرسید و به آنها احترام بگذارید، حتی اگر با سلیقه شما مطابقت نداشته باشد و به آنها کمک کنید تا روانشناس مناسب را پیدا کنند.”

آنها را در طی مراحل درمان دنبال کنید

توماسیان خاطرنشان کرد: “یکی دیگر از روش های واقعاً خوب برای ترغیب والدین به ملاقات با یک درمانگر این است که مراحل کار را با آنها طی کنید.” “مفید است که دقیقاً توضیح دهید درمان چیست، چه انتظاری باید داشته باشید و چگونه می تواند به شما کمک کند.”

باز هم اگر تجربه ای دارید، می توانید تجربه شخصی خود را به اشتراک بگذارید. توماسیان توصیه کرد که از مشاوره رایگان بیشتر درمانگران نیز استفاده کنید.

“شاید حتی یک یا دو جلسه را خودتان امتحان کنید و فواید آن را برای والدین خود توضیح دهید. هیچ چیز قانع کننده تر از تجربه و ارجاع دست اول نیست.”

کمک کنید  که راحت باشند

رفتن به سراغ درمان برای اولین بار (یا اولین بار بعد از مدت ها) می تواند دلهره آور به نظر برسد اما با اطمینان از اینکه مرتکب هیچ چیز بزرگی نمی شوند می توانید این احساسات را کاهش دهید. والدین خود را تشویق کنید تا به سادگی آن را امتحان کنند و در ابتدا فقط با یک تا سه جلسه موافقت کنند.

راس گفت: “اگرچه بسیاری از افراد مسن ممکن است احساس کنند برای تغییر خیلی دیر است و یا فکر کردن در مورد لایروبی گذشته بسیار سخت است اما وقتی کار با یک درمانگر را شروع می کنند، آنها اغلب احساس راحتی می کنند.” “گاهی اوقات این فقط باعث می شود فرد درب ورودی را باز کند. من از بسیاری از افراد مسن شنیده ام که آنها آرزو می کنند زودتر این کار را می کردند و نمی دانستند از چه چیزی می ترسند.”

هنگامی که افراد با درمانگر خود آشنا می شوند، تمایل به ایجاد مقاومت در برابر مقاومت، ایجاد رابطه و یادگیری دارند.

یکی دیگر از راه ها این است که از آنها بخواهید در برخی از جلسات خانواده درمانی با شما به خاطر رفاه حال خود و رابطه با آنها شرکت کنند. راس گفت که او متوجه شده است بسیاری از والدین مردد شروع به ورود و استفاده عالی از وقت خود در زمینه خانواده درمانی می کنند.

راس گفت: “برای فرزندان بزرگسال، این راهی است که می تواند والدین آنها را از طریق کمک حرفه ای و پشتیبانی با خود همراه کنند. “سلامتی عاطفی والدین اغلب منبع واقعی پریشانی است که مانع توجه فرزندان بزرگسال به سایر زمینه های زندگی خود می شود. چارچوب گذاری آن به عنوان یک مسئله خانوادگی یا مسئله روابط والدین و فرزند می تواند مقاومت را به اندازه کافی پایین بیاورد تا والدین واقعاً قبول کنند که آن را امتحان کنند. والدین اغلب مایل به انجام کارهایی برای فرزندان خود هستند که حاضر نیستند برای خودشان انجام دهند.”

صبور باشید

دلاوالا گفت: “از والدین خود انتظار داشته باشید كه در برابر ایده معالجه مقاومت كنند.” “این چیزی نیست که شما یک بار مطرح کنید و انتظار داشته باشید که آنها با پیشنهاد شما آن را دنبال کنند.”

درعوض، برای انجام مکالمات متعدد آماده شوید زیرا آنها روش درمانی را در نظر می گیرند و راه های صحیحی را برای بیان کلامی نگرانی های خود پیدا می کنند. به آنها بگویید که شما همیشه در کنارشان هستید تا از آنها در سفر شان پشتیبانی کنید – خواه این کار یافتن یک درمانگر باشد یا سوق دادن آنها به قرارها یا بحث درباره دیدگاه های جدیدی که در جلسات آموخته اند.

صبر، شفقت و فعالیت کردن کمک خواهد کرد. برای برخی از افراد، صحبت با آنها در مورد احساس “استرس”، در مقابل “افسردکی”، احتمال ایجاد حرکت دفاعی یا انکار را دارد. به همین ترتیب، تشویق آنها برای صحبت با پزشك در مورد مشكلات خواب، اشتها یا انرژی ممكن است قابل قبول تر باشد.

انتظارات خود را تعدیل کنید

راس گفت: “آنچه برای شما احساسی ساده به شمار می رود، ممکن است در واقع برای پدر و مادرتان تهدید و شرم آور باشد.” “آنها ممکن است در یک خانواده و جامعه ای بزرگ شده باشند که جستجوی کمک خارجی برای بهداشت روانی برایشان بسیار تابو بود. ممکن است حوادث گذشته، آسیب های روانی یا اسرار خانوادگی وجود داشته باشد که آنها هرگز به اشتراک نگذاشته اند. آنها ممکن است از باز کردن جعبه قدیمی و بدتر کردن آن ترس داشته باشند.”

حتی اگر همه کارها را درست انجام دهید و با عشق، صبر و تعقل به اوضاع نزدیک شوید، والدین شما ممکن است همچنان در امتناع خود قاطعانه باقی بمانند. در صورت بروز چنین اتفاقی، حتماً سلامت روان خود را در اولویت قرار دهید و برای ایجاد صلح و کنار آمدن با این واقعیت، با درمانگر خود کار کنید.

راس گفت: “به خاطر داشته باشید که در پایان، نمی توانید شخص را مجبور به درمان کنید.” “شما می توانید نگرانی های خود را بیان کنید، مقاومت آنها را برطرف کنید و دیدگاه خود را ارائه دهید اما اگر فرد از این روند استقبال نکند، بعید است مفید باشد.”

منبع:

huffingtonpost