واکنش ها به آهنگ حبیب محبیان در دفاع از غزه + دانلود ويدئو

تک قطعه «الله اکبر» با صدای «حبیب محبیان»، خواننده قدیمی پاپ منتشر شد تا شاهد معدود نوشتارهایی در مخالف با انتشار این آهنگ و اعلام حمایت این خواننده از مردم مظلوم غزه بودیم تا این پرسش پیش آید که آیا می‌توان دفاع از مظلوم را نیز حق گروهی دانست یا باید در چنین فضایی از همه ظرفیت موجود در هر رده‌ای برای نجات جان کودکان غزه بهره گرفت؟
فاجعه انسانی غزه که جنایتکاران رژیم صهیونیستی لحظه به لحظه با حملات موشکی شان بر شمار قربانیان آن می‌افزایند، آنچنان هولناک و نفس‌گیر بود که خشم همه جهانیان را در پی داشت باشد؛ اما این رژیم نامشروع از آنچنان حمایتی از سوی آمریکا و اروپا برخوردار است که در کشتار‌هایش حتی از بمباران نهادهای تحت نظر سازمان ملل نیز پرهیز نمی‌کند و کشتار را به غیرقابل تصور‌ترین ابعاد خود رسانده، به گونه ای که این کار، منجر به شکل‌گیری جنبشی جهانی برای توقف این رژیم جنایتکار شده و اسرائیل در فضای افکار عمومی جهان ـ به رغم برخورداری از حمایت غول‌های خبری ـ لحظه به لحظه در حال منزوی شدن است.
در این میان، بسیاری از هنرمندان جهان از جمله گروهی از خوانندگان نسبت به چنین جنایتی واکنش عملی داشته‌اند و با صدور پیامی یا در دست گرفتن پلاکاردی و انتشارش تصاویری، خواستار پایان این کشتار شده‌اند. در ایران نیز به عنوان پیشتاز مقابله با رژیم صهیونیستی، هنرمندان در اتحادی بی‌سابقه از هر گروهی و به شیوه‌های گوناگون به دفاع از مردم غزه پرداختند و البته شیوه بیشتر هنرمندان، صدور بیانیه، بیان اعتراض در قالب گفت‌و‌گو و شکل‌دهی جریانی وسیع‌تر علیه کشتار انسان‌ها (رویدادی که اصغر فرهادی آن را آغاز کرد و بسیاری از هنرمندان ایران نظیر صابر ابر و مهناز افشار و برخی هنرمندان بین‌المللی نظیر خاویر باردم، بازیگر برنده جایزه اسکار همراهی‌اش کردند) بود.
حبیب محبیان خواننده قدیمی پاپ نیز که در هفته‌های اخیر به دلیل برخی رویدادها به صدر اخبار رسانه‌ها بازگشته، برای مردم غزه موسیقی متفاوت به سبک آثارش ساخت. کار ساخت ملودی و تنظیم قطعه «الله اکبر» را حبیب انجام داده و متن این قطعه نیز با نگاهی به شعر معروف «اتو رنه کاستیلو» نوشته شده است. حبیب در یادداشت کوتاهی که در کنار این قطعه منتشر کرده، یادآور شده است که «الله اکبر» بیست سال پیش و در آمریکا تولید و ضبط شده است.

او در این یادداشت نوشته است: «این آهنگ حدود بیست سال پیش در آمریکا ضبط شد، ولی هیچ گاه انتشار پیدا نکرد. شعر آن از اتو رنه کاستیلو شاعر انقلابی گواتمالاست که از اسپانیایی به فارسی ترجمه و توسط حبیب محبیان خوانده شده است. این آهنگ صدا و پیامی علیه ظلم است. مفهوم بسیاری از آنچه در دنیا اتفاق می‌افتد، نمی‌فهمیم. در ایمان خود استوار و برای عدالت به پا می‌خیزیم. در ‌‌نهایت حقیقت خود سخن می‌گوید و تنها
تو تفنگی داری و مــــــــــن گرسنه‌ام
تو تفنگی داری و مــــــــــن گرسنه‌ام
تو تفنگی داری و مــــــــــن گرسنه‌ام
تو تفنگی داری و مــــــــــن گرسنه‌ام
تو می‌توانی تفنگی داشته باشی و هزاران هزار گلـوله
و می‌توانی که همهٔ آن‌ها را در بدن نحیفِ من شلیک کنی
تو می‌توانی تفنگی داشته باشی و هزاران هزار گلـوله
تو می‌توانی مرا، یک بار
دو بار
سه بار و هزاران بــار بُکشی!
اما سرانجام، من بر تو پیروز می‌شوم
اگر که تو تفنگی داشته باشی و من همچنان گرسنه باشـــــم….

این دومین قطعه‌ای است که حبیب محبیان در چند سالی که به ایران بازگشته، منتشر کرده. البته قطعه پیشین با نام «عشق خدایی» برای دلاورمردان هشت سال دفاع مقدس منتشر شده بود که کیفیت بالاتری داشت و البته با یک ویدئوکلیپ نیز همراه شده بود. بر خلاف انتشار ویدئو کلیپ نخست، با انتشار این قطعه تازه، برخی موضع گرفته و عملاً به گونه‌ای نوشتند که انگار او و گروهی حق پیوستن به سیل عظیم مردم برای دفاع از مظلوم را ندارند؛ نگاهی که حق دفاع از مردم مظلوم فلسطین را یک حق انحصاری می‌داند!
اما آیا واقعاً منطقی است در این شرایط و برای دفاع از مظلومیت حدود دو میلیون انسان ـ که ساعت به ساعت بر شمار کشته‌شدگانشان افزوده می‌شود ـ چنین شیوه‌ای در پیش گرفته و وقتی خواننده‌ای در حد بضاعت و توانش به جریان مقابل به ظلم پیوسته، کوشید تا دست رد به تلاش او و دیگران زد؟ آیا این خواننده و هر هنرمند ایرانی به اندازه برخی بازیگران هالیوودی یا خوانندگان آمریکایی که این روز‌ها حمایت از ساکنان مظلوم بزرگ‌ترین زندان جهان را در پیش گرفته‌اند، حق دفاع از مردم غزه را ندارند؟
آیا پیوستن به «جنبش دفاع از مظلوم» ددلاین دارد یا باید از گسترش چنین فضایی بدون نیت خوانی دفاع کرد؟ آیا تلاش برای منکوب یک جریان حامی مردم مظلوم غزه سودی خواهد داشت یا این نوع انحصارگرایی، عجیب‌ترین نوع انحصارگرایی خواهد بود؟