نجات جان کودک سه ساله با کمک چاپگر سه‌بعدی

میا گونزالس سه سال اول عمر خود را درگیر ابتلای پی در پی به بیماری‌هایی مانند سرماخوردگی و ذات‌الریه بود که باعث می‌شدند او نتواند به خوبی تنفس کند.

براساس گزارش CNN، پس از 10 بار بستري شدن در بيمارستان پزشكان دريافتند ميا به نوعي بدشكلي دريچه آئورت، رگي كه خون را از قلب پمپ مي‌كند، مبتلا است. اين كودك در سن چهار سالگي به جراحي قلب باز نيازمند بود كه بتواند بخشي از آئورت او را كه روي ناي فشار وارد مي‌آورد و تنفس و بلع را برايش دشوار مي‌ساخت ببندد. پدر و مادر اين كودك كه در ابتدا تصور مي‌كردند فرزندشان به بيماري آسم مبتلا است اكنون با شنيدن خبر نياز به جراحي باز قلب بهت‌زده شده بودند.

بدفرمي دريچه آئورت در ميا بسيار پيچيده بود با اين‌همه جراحان بيمارستان كودكان نيكلاس در ميامي با وجود ابزار جديدي كه در اختيار داشتند چندان نگران آن نبودند: دستگاه چاپ سه‌بعدي.

اين دستگاه مي‌توانست نسخه‌اي دقيقا شبيه به اندام‌هاي مختلف بدن را چاپ كند تا جراحان براساس آن جراحي‌هاي خود را برنامه‌ريزي كنند. اين چاپگر از تصاوير MRI يا اسكن‌هاي مختلف به عنوان الگويي براي چاپ لايه به لايه پلاستيك يا لاستيك به شكل اندام‌هاي مختلف بدن استفاده مي‌كند.

دكتر ردموند بورك براي چند هفته به بررسي وضعيت قلب ميا از طريق مدل چاپ شده پرداخت و حتي اين مدل را همراه خود حمل مي‌كرد تا به سرعت به آن دسترسي داشته‌باشد. در نهايت با بررسي چند هفته‌اي اين مدل ، بورك تصميم گرفت به شيوه‌اي متفاوت ميا را جراحي كند كه بدون وجود مدل چاپ شده چنين شيوه جراحي به ذهن او خطور نمي‌كرد و ممكن بود جراحي باز به شيوه‌اي پر‌آسيب‌تر و خطرناك‌تر انجام شود.

تغيير رويكرد جراحي باعث شد دو ساعت از زمان جراحي كاسته شود زيرا جراح برنامه‌اي واضح و دقيق از جراحي را پيش از آغاز آن چيده بود. بورك و همكارانش تاكنون مدل سه‌بعدي قلب 25 بيمار جوان مبتلا به نقص قلب مادرزادي را چاپ كرده‌اند كه شايد قلب تعدادي از آنها به دليل خطر زيادي كه دارد هرگز جراحي نشود، اما بورك مي‌گويد باوجود اين مدل‌ها به سختي مي‌توان فردي را يافت كه جراحي روي او غيرممكن باشد.

نزديك به 75 بيمارستان در ايالات متحده و نزديك به 200 بيمارستان در سرتاسر جهان به چنين چاپگرهايي مجهز هستند و اگرچه از اين دستگاه‌ها بيش از 20 سال است كه براي توليد قطعات و ابزار جراحي استفاده مي‌شود، مدل‌سازي اندام‌هاي بدن با كمك آنها چند سالي‌است كه رواج يافته‌است. پزشكان از اين مدل‌ها براي آماده‌سازي خود براي انجام هرنوع جراحي پرخطري از قبيل جراحي برداشتن تومورهاي مغزي و يا اصلاح شكاف كام استفاده مي‌كنند.

اين مدل‌ها همچنين براي آموزش جراحي‌هاي پيچيده به دانشجويان پزشكي نيز كارايي دارند و اميد مي‌رود اين دستگاه‌‌ها به تدريج براي توليد اندام‌هاي حقيقي قابل پيوند به بدن انسان مورد استفاده قرار گيرد، براي محقق شدن چنين رويايي بايد سلول‌هاي بدن در اين دستگاه جايگزين جوهر و مواد پلاستيكي شوند.